×

Concert

25 september 2016

Nirvana-fans beleven prachtode in Metropool

Geschreven door: Natalie Polman

Deze maand is het 25 jaar geleden dat Nirvana’s tweede album Nevermind uitkwam. Het album brak onverwacht groots door en zette de muziekwereld op z’n kop. Nirvana en Kurt Cobain werden inspiratiebron voor vele artiesten. Na Kurt’s zelfmoord in 1994 leek Nirvana’s populariteit alleen maar groter te worden.  Zo ook Paceshifters en Green Lizard. Ze trommelden zangers Rudeboy (Urban Dance Squad), Jelle Schrooten (Face Tomorrow), Brian Pots (Pauw) en Mark Lada (traumahelikopter) op om Nevermind deze maand driemaal integraal uit te voeren en wel op poppodia Effenaar in Eindhoven, Metropool in Hengelo en Victorie in Alkmaar.

Tenminste, dat was het oorspronkelijke plan. Het zou betekenen dat de show zou beginnen met de monsterhit en het ontelbaar vaak gecoverde Smells Like Teen Spirit. Dat leek de muzikanten toch niet zo’n meesterlijk idee. En dus werd ‘25 Years Of Nevermind’ een algehele ode aan Nirvana. Met materiaal van alle drie studioalbums (al bleef debuut Bleach wat onderbelicht, slechts School werd van dat album gespeeld) inclusief ‘deep cuts’ als Radio Friendly Unit Shifter en een cover van een cover (The Vaselines’ Jesus Doesn’t Want Me For A Sunbeam).

Ruim zeshonderd man vond gisteren de weg naar Metropool om ofwel een stuk jeugd her te beleven ofwel te proeven van de teen spirit die Nirvana vanaf 1991 de wereld in joeg. Mark Lada blijkt door een plotse verhuizing niet aanwezig, maar dat mag de pret niet drukken. Green Lizard en Jelle Schrooten zijn de eersten die het podium beklimmen. Op een groot scherm achter het podium zien we livebeelden van Nirvana, maar ook shots van Kurt’s dagboeken uit de bekende docu Montage Of Heck. Het maakt het geheel extra intiem. Opener Heart-Shaped Box brengt voorzichtig vooral jongelingen in de voorste rijen in beweging maar een sprankeling in ieders ogen. Er is dan ook niets af te dingen op de uitvoering, behalve dat het Schrooten misschien ietsjes te netjes binnen de lijntjes blijft. Stoer is dat meteen wordt verder gegaan met Sappy, een nummer dat nooit officieel is uitgebracht maar wel de typische Nirvana-ingrediënten bevat (simpel, melodieus, ingetogen couplet en uitbundig refrein en ongelooflijk catchy). Wederom zingen enkele diehards hard swingend mee.

On A Plain doet het al beter maar wanneer Rudeboy (Patrick Tilon) het stokje van Schrooten overneemt om de luidruchtige Scentless Apprentice en Radio Friendly Unit Shifter te zingen, wordt het plots vurig warm in de zaal. De dankbaarheid bij sommige fans uit zich in euforisch geschud met haren en luid meezingende keeltjes. De wat minder vriendelijk in het gehoor liggende liedjes van Nevermind-opvolger In Utero worden grondig aangepakt door de markante zanger. Geen lichaamsdeel wordt onbenut gelaten en zijn bril glijdt door het intense hoofdschudden van zijn gezicht. Na een ingetogen blok met Something In The Way en All Apologies, gezongen door Jelle Schrooten, barst dan eindelijk een grote moshpit open tijdens Territorial Pissings, het gruizigste nummer van Nevermind. De microfoonstandaard is niet veilig voor Rudeboy, die, als hij niet vervaarlijk goed – en goed verstaanbaar – zingt, het ding horizontaal tussen zijn tanden klemt. Green Lizard sluit de set af met Stay Away en kerels van in de dertig beuken elkaar fanatiek heen en weer.

Paceshifters houdt de vaart erin met Drain You en Aneurysm, het laatste nummer van compilatieplaat Incesticide uit 1992. Een liveklassieker en subliem uitgevoerd door de driekoppige rockband. Zanger-gitarist Seb Dokman is overduidelijk bewonderaar van Cobain. Zowel zijn vocalen als zijn podiumbenutting komen soms eng dichtbij die van Nirvana’s frontman. Om over de sound en energie van band nog maar te zwijgen. Drummer Jesper Albers slaat minstens zo hard en bevlogen als Dave Grohl en de kraakheldere baslijnen van Paul Dokman ondersteunen de boel zoals Krist Novoselic het zo goed deed. Op de vloer, inmiddels een spiegel van bier, weet de menigte niet meer waar het de energie laten moet.

Na School en Polly mag Brian Pots acte de présence geven. De zanger van Pauw lijkt in zijn glanzend zwarte jasje, boots en perfect gestijlde haardos weggelopen uit een glamrockband. Hij lijkt een beetje afwezig en slingert halverwege zijn stukken in Come As You Are met zijn microfoon. Tijdens Lounge Act lijkt hij te willen laten zien dat hij ook heus stoer is. Hij springt het publiek in om zich te laten omcirkelen door zwetende kerels die allemaal in zijn microfoon willen schreeuwen. Pots geeft gewillig iedereen een beurt en bevindt zich later weer in de pit. Frances Farmer Will Have Her Revenge On Seattle is een zoveelste aangename verrassing vanavond, al lijkt de pit wat uit te dunnen. Jesus Doesn’t Want Me For A Sunbeam klinkt schitterend en brengt een welkom moment van bezinning. Tourette’s en Breed vullen de gaten daarna weer snel op. “Ik krijg steeds meer respect voor deze band”, verzucht Dokman gelukzalig. Wij kunnen het niet meer eens zijn. Als toetje van de reguliere set speelt Paceshifters You Know You’re Right, “Het laatste nummer van Nirvana”. Het lied werd in 2002 postuum uitgebracht op Nirvana’s titelloze best-of album.

Dan missen er nog twee. Alle bands en zangers verzamelen zich op het podium om met twee (!) drummers Lithium over de verhitte zaal uit te storten. Als de eerste noten  worden ingezet en daarna weer wegsterven, kan het publiek niet laten luidkeels a capella door te zingen. Iedere zanger krijgt weer een paar strofen voor zijn kiezen en dat wordt uit volle overgave gedaan. Smells Like Teen Spirit is natuurlijk de grote afsluiter. De taferelen van bierfonteinen en stuiterende moshpits zorgen voor haarscherpe flashbacks naar 1991, toen MTV met het uitzenden van de wereldberoemde videoclip alles voorgoed veranderde. Fans van Nirvana, jong en oud, beleefden een groots eerbetoon.

‘25 Years Of Nevermind’ doet vrijdag 30 september nog poppodium Victorie in Alkmaar aan.