×

Concert

28 juni 2018

Nine Inch Nails beukt publiek murw in Afas Live

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Caroline Benelux

‘Weet je wat… We komen hier niet genoeg… We zouden vaker deze kant op moeten komen…’ Trent Reznor staat een beetje verdwaasd op het podium. De Nine Inch Nails-voorman wil duidelijk iets gewichtigs zeggen na ruim anderhalf uur het publiek te hebben uitgedaagd. Hij krabt wat op zijn achterhoofd en besluit het er maar bij te laten. Gewoon nog maar een nummer spelen lijkt de betere optie.

Het eerste Nederlandse optreden van Nine Inch Nails in vier jaar is hoe dan ook taaie kost. De show volgt op een creatieve piekperiode waarin Reznor samen met Atticus Ross als Nine Inch Nails twee EP’s (Not The Actual Events en Add Violence) en een compleet album (Bad Witch) de wereld in hielp. Sterke werkstukken (met name het album) die deden afvragen hoe het werk live stand zou houden. En dat was een beproeving. Kennelijk is het concept achter de huidige tournee dat Nine Inch Nails vooral met volume wil overrompelen. Dat lukt perfect. Zeker in de voorste regionen dreunt het geluid dwars door je heen en is het na het openingssalvo (Branches/Bones, gevolgd door een furieus Wish, en een dwingend Copy Of A) happen naar adem. Maar Nine Inch Nails is in het verleden hoe dan ook altijd een band geweest waarvan het werk knetterhard was. Maar het werd altijd glashelder de zaal in geslingerd. Waardoor je ongeacht het volume altijd details en nuances kon horen. Less Than volgt en ineens daagt het dat juist die nuances ontbreken. Ze zijn er ongetwijfeld, maar met name de lagere tonen brommen zo hard door dat ze je oren niet bereiken. Het opgefokte Survivalism voelt daardoor ook alsof je in een boksring staat en alleen maar mag incasseren, terwijl de wereldkampioen zwaargewicht zonder in te houden los gaat.

Die benadering zal een bewuste creatieve keus zijn geweest. Tijdens vorige tournees werd het ooit zo gevaarlijke en gruizige Nine Inch Nails steeds meer ‘clean’. Door als een dolle stier op vol volume los te gaan is het opgefokte weer helemaal terug en dat maakt dat je als bezoeker onrustig wordt. Ahead Of Ourselves is een mind-fuck, het gejaagde God Break Down The Door werkt op een goede manier op de zenuwen. Maar als dan het tempo teruggaat met nummers als The Lovers, Find My Way en fanfavoriet The Day The World Went Away valt pas goed op hoe overstuurd het allemaal is en hoe veel gevoel er verloren gaat door de nummers zo hard uit de speakers te spugen.

Achterin de zaal is het geluid beter, Reznor en band werken keihard, elke noot is raak. Dat wel. De strak geprogrammeerde lichtshow (veel strobes) is eveneens ingericht om de massa omver te beuken. Daar valt ook op dat Reznor en de zijnen genreoverschrijdend werken. Ja, het rockt (hard) maar je hoort elementen van ambient, jazz, avantgarde en techno terug. Het zit razend knap in elkaar, temeer als je beseft dat de setlist geen avond hetzelfde is. Zo memorabel als eerdere shows in dezelfde zaal werd het echter nooit. Ook achterin geldt dat de geluidsmuur die wordt opgetrokken net te veel afstand creëert tussen de bruusk uitdelende band en het incasserende publiek om de show écht memorabel te maken. Zeker als The Great Destroyer uitmondt in een solosegment van Atticus Ross waarin hij kwistig aan het samplen slaat. De een vindt het prachtig, de ander maakt grappen dat het lijkt op het spel van ‘die andere Ross’ in tv-klassieker Friends. Na het zware middenstuk wordt de finale met daarin hits als Only, The Hand That Feeds en Head Like A Hole warm onthaald en toegift Hurt is een emotionele meezinger. Dat maakt dat uiteindelijk iedere bezoeker murw gebeukt, maar meer dan tevreden naar huis gaat.

Nine Inch Nails
Afas Live, 27 juni 2018

  • Branches/Bones
  • Wish
  • Copy of A
  • Less Than
  • Survivalism
  • Shit Mirror
  • Ahead of Ourselves
  • God Break Down the Door
  • Closer
  • The Lovers
  • Find My Way
  • The Day the World Went Away
  • Reptile
  • The Beginning of the End
  • Gave Up
  • The Great Destroyer
  • Came Back Haunted
  • Only
  • The Hand That Feeds
  • Head Like a Hole
  • Hurt