×

Concert

11 juli 2019

Neil Young laat Ziggo Dome smeulend achter

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Warner Music

Geen artiest zo wispelturig als Neil Young. Of het nu zijn albums of concerten betreft, je weet nooit in welke bui je ‘m aantreft. Wij zagen hem vorig jaar op Quebec Summer Festival tijdens een soort van ‘thuiskom’ concert in een bijzonder positieve stemming (en wat wil je ook met 80.000 mensen voor je). Bezoekers van de Ziggo Dome treffen hem op woensdag 10 juli ook in een montere bui. In Youngs geval betekent dit dat je hem heel af en toe ziet grijnzen naar zijn bandleden. En verder is de muziek leidend.

Waar hij bij zijn vorige doortocht door Amsterdam nog een show van recordlengte speelde (met drie uur en twintig minuten zijn langste soloshow ooit) is het ditmaal een stuk compacter. Sterker, de show is een van de kortere die hij deze tour heeft gespeeld. En waar hij een dag eerder in België nog rijkelijk met obscuur werk strooit (jubelende fans vanwege een zeldzame uitvoering van On The Beach), is de ronkende show in Ziggo Dome ditmaal een compacte recht-voor-zijn-raap set waarin de 73-jarige Young met zijn begeleidingsband Promise Of The Real knaller op knaller stapelt. In openingssalvo Manson On The Hill wordt de gitaarmuur opgetrokken, Over And Over metselt ‘m vervolgens dicht en daarna gaat het gas er op, net zo lang tot die muur over de hoofden van het publiek instort.

d1oz-6swwae4xqxHet mooie van artiesten als Neil Young is dat ze met hun imposante oeuvre elke avond volledig andere sets kunnen bouwen. Denk je aan Young, zeg je The Needle And The Damage Done, Southern Man, Down By The River, After The Goldrush, Cinnamon Girl, Mr. Soul, Helpless, Ohio, Cowgirl In The Sand, Long May You Run, Helpless, Comes A Time… en zo kan je nu uren doorgaan. Heeft hij doodleuk allemaal niet gespeeld. Deert het? Geen seconde! Want hij pakt het publiek in no-time in met klassiekers als Heart Of Gold en Old Man (direct na elkaar) en de vol klassiekers gepropte set beukt de massa vervolgens omver met ronkende uitvoeringen van nummers als Cortez The Killer, Hey Hey, My My (Into the Black), Rockin’ In the Free World en Like A Hurricane.

Wat vooral knap aan de set is, is dat Young en zijn band niets anders doen dan op het podium staan en hun liedjes spelen. Waar niet alleen de jonge garde, maar ook generatiegenoten als Paul McCartney, The Rolling Stones, Rod Stewart, Elton John, Kiss en Roger Waters met veel toeters en bellen (vuurwerk, grote schermen, animaties, etc.) de grote zalen bespelen, doet Young het met een vaal gordijn als backdrop en twee als tv’s vermomde videoschermen naast het podium zodat de achterste rijen nog wat kunnen zien. En zonder poespas of opsmuk wordt het werk over de alsmaar enthousiaster wordende massa uitgestort. Young kijkt zijn publiek nooit aan, praat amper en raakt iedere bezoeker desalniettemin recht in het hart.

Een onbetwist hoogtepunt is het van de met Pearl Jam opgenomen plaat Mirrorball afkomstige Throw Your Hatred Down. Dat wordt met een dusdanige passie en vuur gespeeld, dat het de 24 jaar oude albumversie volledig verpulvert. Het daarop aansluitende en al net zo machtige Love And Only Love is in handen van Youngs andere begeleidingsband Crazy Horse een noest voortstampende rocker. In handen van Promise Of The Real stampt het nog steeds stevig door, maar gitarist Lukas Nelson (zoon van countrylegende Willie Nelson) weet het nummer met bijna funky te noemen gitaarspel van volledig nieuw elan te voorzien.

Dat nieuw elan geven lijkt hoe dan ook de rol van deze band. Als Young met genoemd Crazy Horse op het podium staat weet je dat je een fabuleuze, maar vrij eendimensionale rockshow te zien krijgt. Terwijl Young met muzikanten uit de stal van The Stray Gators juist meer in de semi-akoestische countryrock floreert of met een Booker T & The MG’s meer in de blues en soulhoek blijft hangen. Promise Of The Real is als band een soort duizend dingendoekje. Geruggesteund door deze jonge honden kan Young én meedogenloos rocken én zijn meer ingetogen kant perfect voor het voetlicht brengen. Zonder dat Promise Of The Real daarmee hun eigen smoel verliest, want ze voegen juist veel toe aan Youngs oeuvre. En ook hier wijkt Young met zijn optreden af van het gros van zijn generatiegenoten.

Ja, hij speelt een batterij hits, maar geen moment wordt het een nostalgie-set. De begeestering zit er dusdanig in, dat het lijkt of het werk vorige week geschreven is en men niet kan wachten om het aan het publiek te laten horen. Je ziet hen over en weer grijnzen, je ziet hen nummers rekken omdat ze er net lekker in zitten, de automatische piloot blijft uit. Dat speelplezier is aanstekelijk en misschien ook wel de reden dat deze show er zo inhakt. Als de laatste klanken van Roll Another Number wegsterven, blijft het publiek verbluft achter tussen de rokende puinhopen van wat ooit de Ziggo Dome was.

Neil Young + Promise Of The Real
10 juli 2019, Ziggo Dome Amsterdam

  • Mansion On The Hill
  • Over And Over
  • Country Home
  • Everybody Knows This Is Nowhere
  • Human Highway
  • Heart Of Gold
  • Old Man
  • Throw Your Hatred Down
  • Love And Only Love
  • Cortez the Killer
  • Fuckin’ Up
  • Hey Hey, My My (Into The Black)
  • Rockin’ In The Free World

==============

  • Like a Hurricane
  • I’ve Been Waiting for You
  • Piece of Crap
  • Roll Another Number (For The Road)

[foto: Jay Blakesberg/MOJO Concerts]