Livin’ Blues was een legendarische band die samen met Cuby & The Blizzards tot de beste Nederlandse bluesbands gerekend worden. Wang Dang Doodle was hun tweede en meest succesvolle album.

Met hun eerste album Hell’s Sessions (1969) had de in 1967, in Den Haag, opgerichte band, met toen nog de latere Golden Earring drummer Cesar Zuiderwijk in de gelederen, zeer sterk gedebuteerd. Het album werd in de pers vergeleken met internationale bands als John Mayall Bluesbreakers en Fleetwood Mac. De band had in gitarist Ted Oberg de absolute held. Met het verscheiden van Zuiderwijk, en ook bassist Henk Smitskamp veranderde vervolgens niet alleen de samenstelling van de band maar ook de sound. Met Oberg, zanger Nicko Christiansen, mondharmonicaspeler John Lagrand en nieuwelingen Dick Beekman op drums en Ruud van Buuren op bas werd vervolgens Wang Dang Doodle opgenomen.

De blues van het debuut werd op Wang Dang Doodle (1970) vermengd met progressieve rock, een stijl die in die tijd ontzettend populair was en gelegenheid gaf tot flink uitgesponnen en qua arrangementen interessante tracks. Van het lang en sterk uitgesponnen titelnummer van het album werd een singleknip gemaakt en een hit was geboren. De door Oberg dik ingezette riff doet denken aan de betere Deep Purple riffs. De band werd vervolgens Europawijd opgepikt en de band speelde door geheel Europa.

Met z’n zeer aanstekelijke mix van blues en spannende rock is Wang Dang Doodle nog steeds een tijdloze Nederbeat klassieker. Een klassieker die nog eens extra duidelijk maakt dat in het tegenwoordige Nederlandse muzieklandschap zulke bands overduidelijk ontbreken. Terwijl ze nu juist zo nodig zijn. Ongecompliceerde bluesrock met kracht en emotie die elke zaal in vuur en vlam kunnen zetten. Livin’ Blues was zo’n band en Ted Oberg is een absolute Nederlandse cultheld.