Het valt niet mee om een etiket op gitarist Neal Schon te plakken. Deze snarenplukker die voor het eerst opviel bij Santana en later met voormalig Santana toetsenist Gregg Rolie de band Journey startte is namelijk in tal van genres actief geweest. Na de rock bij Santana, was er fusion bij Journey, een band die zich later ontwikkelde tot de grootste AOR band ooit en ook bij Bad English was het melodieuze rock wat de klok sloeg. Zijn samenwerking met o.a. Sammy Hagar leverde met HSAS een stevige hardrockplaat op en op zijn solo-albums kan het werkelijk alle kanten zoals fusion op Beyond The Thunder, new age jazz op Electric World, bluesrock op Piranha Blues en virtuoze, doch aalgladde muzak op het instrumentale coveralbum Voice. Op zijn latere albums gaat het meer richting de instrumentale rock zoals we die van bijvoorbeeld Joe Satriani kennen. The Calling sluit naadloos aan waar I On U ophield en laat evenwichtige composities horen met prachtig en smaakvol gitaarwerk. Schon is geen shredder die alle niet-gitaarliefhebbers in no time op de kast jaagt, maar speelt altijd met gevoel en heeft een fabuleuze timing.

The Calling is zijn zevende plaat onder zijn eigen naam en is zeker niet de minste. Hoogtepunt is het nummer Fifty Six dat oriëntaals begint en eindigt en in het middenstuk furieuze fusion bevat die niet had misstaan op het Bitches’ Brew album van Miles Davis. Tumbleweeds is ook niet te versmaden en doet meer dan eens denken aan de Flying In A Blue Dream periode van Satriani. Een liedje als Transonic Funk is anders dan de titel doet vermoeden niet funky, maar had prima op een Journey album gekund. Elke luisteraar met een beetje fantasie kan de zanglijnen van Arnel Pineda of Steve Perry in gedachten zo invullen. Op Carnival Jazz horen we een melodielijn die we eerder op een album op het ECM label verwachten dan bij het rockgeoriënteerde Frontiers. The Calling is een bijzonder divers album dat prettig luistert op een koptelefoon en bij uitstek geschikt is als achtergrond bij een goed boek.