×

Concert

30 april 2016

Na 50 jaar wachten, eindelijk, de Flamin’ Groovies

Geschreven door: Gust van de Wouwer

Het was lang wachten maar donderdagavond 28 april 2016 was het eindelijk zover. De nooit minder dan ‘formidastische’ Flamin’ Groovies zetten toen voor een eerste keer voet op een Vlaams podium. Een ware primeur. Een primeur bovendien waar de ware Vlaamse rock-‘n-roll-fans (ze waren met een paar honderd schat ik) niet minder dan 50 jaar op hebben moeten wachten. Plaats van het gebeuren was Muziekclub De Zwerver in het verre Leffinge. Aanleiding van het gebeuren was de viering van het 50-jarig bestaan van de groep die ooit begon in San Francisco in een tijd dat bands als Jefferson Airplane en Grateful Dead daar het mooie (en minder mooie) weer uitmaakten. In tegenstelling tot deze twee hippie-uitwassen vonden de Groovies hun inspiratie echter niet in folk en lsd maar wel in Chuck Berry en Johnny Walker. De Airplane is lang geleden al gecrashed en de Dead zijn nooit echt levend geweest maar de Groovies stappen 50 jaar na hun oprichting nog altijd fris en monter een podium op.

De carrière van de Flamin’ Groovies kan botweg in twee fases worden ingedeeld. Een eerste fase waarin Roy Loney de vocalen voor zijn rekening nam en de groep zich vooral toelegde op rock-‘n-roll en blues en een tweede fase waarin Chris Wilson het merendeel van de zang op zich nam en de groep zich verfijnde in het minutieus hercreëren van het fenomenale geluid dat in het midden van de sixties door groepen als Beatles, Byrds en Stones placht te worden voortgebracht. Veel succes was er niet weggelegd voor de Groovies, niet in hun eerste, noch in hun tweede incarnatie. Toch hadden ze gedurende al die jaren een ware cult-following en stonden ze mee aan de wieg van wat later garagerock zou worden genoemd. Bovendien schonken ze ons gedurende al die jaren niet minder dan drie regelrechte klassiekers (jawel, zowel Flamingo als Teenage Head als  Shake Some Action zijn na al die jaren nog altijd verplicht luistervoer voor eenieder die zich wil verdiepen in het cultuurfenomeen dat zich laat omschrijven als rock-‘n-roll). Donderdag werd vooral gretig geplukt uit de drie lp’s die ze in de tweede helft van de jaren zeventig uitbrachten op het Sire-label, Shake Some Action, Now en Jumpin’ In The Night, lp’s die in niet geringe mate de stempel droegen van gelijkgestemde ziel, Dave Edmunds.

In eerste instantie was het wel even schrikken toen de Flamin’ Groovies het podium bestegen. Hun jeugdige koppen van destijds blijken plaats te hebben gemaakt voor diep gegroefde gezichten en hun bewegingen zijn vandaag de dag tot een minimum herleid. Gelukkig is er nog altijd de muziek en die klonk als vanouds. Gedurende de openingsnummers was het wel nog even zoeken naar de juiste balans waardoor nummers als Yeah My Baby, I’ll Feel A Whole Lot Better (jawel, van de Byrds en opgedragen aan de grote Gene Clark) en You Tore Me Down (iemand die niet beter weet zou zweren dat het een verloren Beatles-song is) nog niet helemaal tot hun volste recht kwamen. Bovendien werd het ook meteen duidelijk dat de tand des tijds ook een flinke hap uit de stembanden van Chris Wilson en Cyril Jordan heeft gebeten. Tot zover het hoofdstuk miereneuken want wat er daarop volgde kan alleen maar worden omschreven door termen als hemels, onweerstaanbaar, magnifiek, fun en speels. I Can’t Hide bijvoorbeeld was onvervalste sixties-pop, I Want You Bad (een cover van NRBQ, die andere volslagen ondergewaardeerde prachtgroep die niemand kent) zat propvol gitaarsolo’s van zowel Jordan als Wilson en Please Please Girl werd aangekondigd als ‘a song we wrote for The Beatles but they didn’t want to record it, probably because they broke up five years earlier’. Tussen de songs door krijgen Seymour Stein en zijn Sire-platenlabel nog een ferme veeg uit de pan (Wilson noemt hem Seymour Swine met zijn Liar-label) en geeft daarmee aan dat ook de Groovies tijdens hun 50-jarige carrière niet gespaard zijn gebleven van dubieuze platendeals. Ondertussen hebben de Groovies met Tallahassie Lassie (origineel van Freddie Cannon en volgens Cyril Jordan de eerste rock-‘n-roll-song die hij ooit hoorde), St. Louis Blues (waarin het origineel van WC Handy wordt overgoten met een Chuck Berry-sausje), Don’t You Lie To Me en Married Woman een niet onaardig hoofdstukje covers ingezet. In de laatste rechte lijn worden nog prachtversies opgediend van Between The Lines (een Byrds-song zoals de Byrds zelf ze zelden maakten), Slow Death (een ware mokerslag en waarschijnlijk de beste song die de Groovies ooit schreven) en Shake Some Action (een ‘instant classic’ en door Chuck Prophet ooit omschreven als ‘the national anthem of San Francisco’). Teenage Head tenslotte (een rock-‘n-roll-kopstoot die werd opgedragen aan Kim Fowley) zet een punt achter een avond die simpelweg kan worden samengevat in twee woorden: ‘rock’ en ‘roll’.