Je hebt soms van die bands waarvan je het idee hebt dat ze beter kunnen. De Zweedse Mother Of God is zo’n band. De vierkoppige stonerrockband die het eerste album getiteld Anthropos uit heeft. Inspiratiebronnen zijn naar eigen zeggen ‘grungebands’ als Soundgarden en Alice In Chains en gouwe ouwe bands als Black Sabbath en Led Zeppelin en ergens hoor je die invloeden wel, maar de band lijkt op zichzelf niet interessant genoeg.

De band die pas sinds 2008 bezig is stond al op het podium met onder andere YOB en Graveyard. Die laatste band is toevallig ook Zweeds en bij eerste beluistering van Anthropos (“de eerste mens/man”) krijg je ook wel Graveyard associaties. Toch dreigt Anthropos over het algemeen een beetje in te kakken. De nummers missen grotendeels energie en urgentie, kortom ballen. Smijten met grote namen als inspiratiebronnen heeft dan weinig nut. En in het Zweeds zingen in Graenslandet ook.

Af en toe slagen de pogingen van de vier baardenmannen om spannende muziek te maken. Een nummer als Aim For The Sun is strak en hard, Adrift kalmerend, To Live is ook wel lekker (mede dankzij de orgelpartijen van extra muzikant Pierre Swärd), maar niet bijzonder origineel. Hoenan is ook redelijk vermakelijk, maar zanger Daniel Nygren (die qua sound wel iets wegheeft van Green Lizard zanger Remi Tjon-Ajong, luister Windows bijvoorbeeld) mist power om de nummers echt kracht te geven. De nummers klinken vaak niet rond genoeg, alsof er geprobeerd is coole muziek te maken maar er niet genoeg in zat.

R. McCord en Lucy, de twee laatste nummers, zijn misschien wel de beste. Nygren haalt het uiterste uit zijn strot en de gitaren doen hun werk. Bovendien is de dynamiek in Lucy best heerlijk, van ingetogen naar hard en rauw. De lange uitbouw aan het einde van Lucy is ook niet vervelend.

Mother Of God moet het experiment meer durven aan te gaan. Als de band zijn remmingen wegneemt, kan de tweede plaat een hele interessante worden. Deze is het net niet helemaal.