Moon Relay was de naam van een Amerikaans telecommunicatieproject in de ruimte, waarbij de maan een belangrijk middelpunt vormde. Niet ontoevallig is het ook de naam van deze uit Noorwegen afkomstige instrumentale rockband. Het viertal zegt zijn inspiratie te halen bij de “spacerock” van de The Tornados en de soundtrack van de jaren ’50 sciencefictionfilm Forbidden Planet. Ze lijken in eerste instantie dus nogal beïnvloedt door alles wat met sciencefiction te maken heeft. Dit is echter niet altijd goed te horen…

De bandleden hebben ieder afzonderlijk al hun sporen verdiend in de Noorse experimentele muziekwereld, binnen genres zoals freejazz of noise. Waar bij dit album simpelweg bas, drums en gitaren aan de basis staan, worden er dikwijls ook drumcomputers, gitaareffecten en vreemde slaginstrumenten gebruikt, zoals bijvoorbeeld marimba. Deze “vreemde” instrumenten zijn niet altijd makkelijk te herkennen, aangezien er veel digitale effecten op worden toegepast. Ook wil het wel eens gebeuren dat je als luisteraar duidelijk een viool denkt te horen, waar dat geluid gewoon uit de gitaar blijkt te komen. Merkwaardig is als blijkt dat deze band vooral een groot deel van de nummers improviseert, aangezien het eindresultaat juist uitermate strak klinkt.

Waar de band zich dus graag identificeert met het heelal, klinkt de muziek juist heel aards. Een gortdroge productie, een harde ritmesectie en hoekige gitaren doen denken aan rauwe stadsrock; de Amerikaanse No Wave-stroming of felle postpunk. Op uiterst precieze en monotone wijze worden de nummers je huiskamer ingeramd. Toch zorgt de tegendraadsheid binnen de muziek toch ook wel voor een swingend tintje. Vooral later op de plaat worden er meer rare effectjes binnen de nummers gebruikt, wat zorgt voor een meer psychedelisch en spacey effect. Op dat moment komt de band dichter bij het sciencefiction-geluid waar ze zeggen door beïnvloedt te zijn. Een ballad ontbreekt ook niet (nummer 3), maar deze knarst, piept en schuurt, waardoor het wederom geen “standaard liedje” kan worden genoemd. Standaard zijn trouwens ook de titels van de tracks niet. Ik ben benieuwd hoe dat gaat bij een concert, zo van “Kom jongens, nu spelen we ””´´´”””’2″, om het maar niet te hebben over de uitspraak…

Zo is dit een bijzonder geslaagd album. Een album waar duidelijke invloeden in doorklinken, maar waar het totaalgeluid compleet eigen is.