Het begon als een geintje in de kroeg en vanuit de daaropvolgende opnamesessie kregen The Miseries, met in de gelederen niemand minder dan Tim Knol, hun vorm. Soms wil je als mens gewoon lekker rocken en The Miseries zijn daar een levendig voorbeeld van: onvervalste garagerock, punk en indierock zonder moeilijk te doen. Vorig jaar september raasde de toen nog onbekende band over Into The Great Wide Open, op Vlieland, om vervolgens via een serie clubshows, festival SXSW in de VS en de tv definitief zijn naam te vestigen.

Met de branieachtige albumopener Cracking Up wordt al snel duidelijk dat Knol en consorten geen half werk leveren. De lekkere strakke single Skinflint zorgt er vervolgens voor dat we lekker doorbeuken. Miseries staat vol met even brutale en harde als pakkende songs die de erfenis van bands als The Ramones, The Saints en The Heartbreakers overtuigend uitdragen. Op gepaste momenten schakelt de band een klein tandje terug, zoals op de puike poprock van Trouble Finding Out (met opvallende kopstemmen) en het goed getimede instrumentale Gimme Ipa, halverwege de plaat.

De tweede helft van het album begint weer brutaal middels de klassieke garagerocksound van Misery, een raggende flipperkast van een song die oude (proto)punksferen uitspuugt. Ook Sorrow (bekend van The McCoys en David Bowie) is een tijdloze hogesnelheidstrack. Hieromheen staan prima songs als het meeslepende I Want You To Know en het opvallende Wiggle, een harmonieuze, klassieke track die het vocale experiment niet schuwt en die heel even ook nog eens aan Pavement doet denken. Zo hebben The Miseries een knallende rocker uit het boekje afgeleverd. Een plaat die aan een half uurtje genoeg heeft om de boel eens lekker overhoop te halen.