De Engelse poppunkband Milky Wimpshake bestaat al ongeveer twintig jaar. In de 90’s begonnen als rammelende anarcho-punkband, maar gaandeweg zijn ze steeds meer geëvolueerd naar luchtige, soms lieve poppunk. Het rammelende, felle geluid is echter gebleven. Allesbepalende factor voor het geluid van de band is singer-songwriter- en multi-instrumentalist Pete Dale, die met zijn scherpe humor, sociaalkritische observaties, dynamiek tussen man/vrouw en politiekgerichte statements de anders zo luchtige muziek injecteert met de nodige pit.

Albumtitel Encore, Un Effort betekend vrij vertaald “nog één poging”, een grap van de band, die maar niet kan geloven dat ze al zo lang bestaan. Anderzijds is het een populaire Franse slogan, gebaseerd op Marxistische denkwijzen. De band is dan wel niet zo bekend, in de loop der jaren hebben ze een fanatieke fanbase opgebouwd, die de combinatie van luchtige poppunk en scherpe teksten op waarde weten te schatten.

Het album is thematisch gezien een typisch Milky Wimpshake album geworden. Als eerst ligt er de grote nadruk op romantische gevoelens en de man/vrouw dynamiek. Dit keer wordt deze dynamiek versterkt doordat Pete Dale grotendeels in duet gaat met Sophie Evans, zangeres van de Schotse shoegazeband Model Life. Het over-en-weer gescherm bereikt een vroeg hoogtepunt in Ping Pong Song, waar de titel natuurlijk de link legt tussen lieftallig gebekvecht en eenzelfde over-en-weer bij een potje tafeltennis. Sophie’s inbreng is niet alleen leuk vanwege het verrijken van de tekstuele invloed, ook zorgt het voor de nodige verfrissing. De stem van Pete klinkt solo nogal monotoon en saai, dus de duetten houden het album ook meer in leven. Ook de politieke kant van de band wordt belicht, bijvoorbeeld in Heterosexuality is a Construct, waarop homofobie de grond in wordt geboord.

Toch, het album vermomt zich het liefst als schattig niets-aan-de-hand album, waarbij je als luisteraar gewoon vrolijk mee neuriet, terwijl de teksten een beetje langs je heen gaan. Dat is de kracht, want ook op die manier valt er van de muziek te genieten. Speels jengelende gitaren, rammelende drums en de schattige duetten tussen Pete en Sophie werken vooral heel aanstekelijk. Dit alles komt verpakt in puntige, energieke liedjes die vaak de twee minuten niet halen.  Met een speelduur van krap een half uur is de PLAY-knop snel weer gevonden en fluit je nog een keer mee. Encore, Un Effort? Als de band zo doorgaat mogen ze nog wel één keertje, of meer…