De levenscyclus van Metallica laat zich tegenwoordig aardig vergelijken met een bedrijf. Als start-up bruiste men van de energie en lanceerde men drie baanbrekende producten op de markt. Na een onverwachte personeelswijziging werd de koers enigszins verlegd, maar …And Justice For All was erg goed en leidde tot internationaal succes. Met het ‘Black’ album promoveerde Metallica tot global corporate en sindsdien is het vooral consolideren en werd het enthousiasme en de echte creativiteit uit de beginjaren schaars. In de 21e eeuw werd Metallica een moloch die zelfs een wanstaltig product als St. Anger overleefde. Dankzij het massale downloaden en de versnippering binnen het hardrock- en metalgenre slaagde echter geen enkele band erin Metallica als populairste metalband van zijn troon te verstoten. Het conglomeraat Metallica ging een joint venture aan met Lou Reed om de haperende creativiteit nieuw leven in te blazen.

Analoog aan een wereldwijde reclamecampagne werd de spanning zorgvuldig opgebouwd door eerst het concept en fotomateriaal van Anton Corbijn vrij te geven, vervolgens het hoesontwerp en daarna de namen van de liedjes en de bijbehorende teksten. Op papier was de samenwerking tussen de bejaarde rockrebel Lou Reed en Metallica op zijn minst intrigerend te noemen. Ook het verhaal uit 1913 van de Duitse toneelschrijver Frank Wedekind over het leven van een misbruikte danseres leek voldoende aanknopingspunten te bieden voor een mooi muzikaal avontuur. Gitarist Kirk Hammett klopte de verwachtingen nog wat op door doodleuk te melden dat de band voor het eerst in twintig jaar weer eens spontaan was geweest en gaf hoog op van de creativiteit en het muzikale niveau. Nu het album er eindelijk is, kunnen we zelf een oordeel vellen.

Brandenberg Gate trapt het dubbelalbum af en kenmerkt zich door een traag tempo. Het parlando van Lou Reed vraagt enige gewenning, maar blijkt ook na meer luisterbeurten toch eerder een storende factor dan een verrijking. Waar het parlando nog te verdragen is, is de zang van Lou Reed een regelrecht drama. Het is vals, weinig maatvast en klinkt vaak hemeltergend slecht. The View klinkt als een opname uit de garage days sessies van Metallica. Een opeenstapeling van reeks riffs waaruit een NWOBHM band als Holocaust vermoedelijk wel een goed nummer had geknutseld. De riffs gaan nu werkelijk nergens heen en klinken als een opwarmnummertje van een roadie. De zang van Reed is wederom een drama en pas als Hetfield de microfoon overneemt wordt het draaglijk. Pumping Blood wordt gekenmerkt door een staccato riff en een intermezzo waarin Reed een poëzieachtige voordracht houdt. Na wat experimenteel drumwerk ontaardt het in een puinbak. Op Mistress Blood horen we zowaar een zuivere thrash riff die zo op Kill em all had kunnen staan. Helaas wordt het luisterplezier ook hier weer verknald door Lou Reed. Op het vijfde nummer wordt de lat nog wat lager gelegd en krijgen we een verzameling riffs voorgeschoteld die als ideeën zouden kunnen dienen voor toekomstig nieuw werk. Cheat On Me heeft een trage start, ontwikkelt zich tot een soundscape waarbij Lou Reed voorleest. Pas in het laatste kwart komt het veel te lange nummer op gang. Het dik acht minuten durende werkstuk dat volgt heet heel toepasselijk Frustration. Het dieptepunt erna is Little Dog gedoopt en is werkelijk oersaai. Is dit de band die de Aardschokdag ooit in vuur en vlam zette en klassiekers als Ride The Lightning en Master of Puppets afleverde? ‘Dragon’ is een van de meest experimentele nummers en begint zo onvoorstelbaar slecht dat je geneigd bent om op de skip-button te drukken. Een partij galm met de valse stem van Reed. De tweede helft is minder slecht, maar veel te monotoon. Het afsluitende Junior Dad eindigt deze faliekante mislukking in stijl.

Metallica verdient enerzijds credits voor deze gewaagde stap, maar anderzijds bergen kritiek voor het ronduit teleurstellende en beschamend slechte resultaat. Positief is de kwaliteit van de productie. Metallica heeft al lang geen productie meer gehad waarbij gitaar, bas en drums hard, diep en goed klonken. Een dergelijke productie had een album als Death Magnetic nog sterker gemaakt. Lulu is niet het gehoopte avantgarde meesterwerk, maar een verzameling onuitstaanbare troep. Dit is audiovoer voor masochisten. De band gooit zijn reputatie (weer) te grabbel en zal met een bijzonder sterk album op de proppen moeten komen om de nasmaak van dit debacle weg te spoelen. Het valt inmiddels te betwijfelen of men nog genoeg krediet over heeft.