De Utrechtse rockband Lost Bear neemt je altijd mee op een muzikaal bijzondere reis, leuk of niet. Waar ze vroeger nog wel in een genre-hoekje te plaatsen waren – voor hen die daar behoefte aan hadden – vertrouwd de band nu steeds vaker  op een lastig te definiëren eigen geluid vol invloeden van verschillende (sub)genres. Hoe klinkt dat dan? Tsjah, afhankelijk van wie je het vraagt, ga je daar steeds een ander antwoord op krijgen: Rommelig, rauw, energiek, maar ook dromerig  of spookachtig. In het ergste geval komt ook het woordje inconsistent langs, maar wij gebruiken liever de frase “speels experimenteel’.  Net zo afhankelijk zijn we van de band zelf, alsof ze de ene dag met een compleet ander been uit bed stappen dat bepalend is of ze nu vrolijk, deprimerend, boos, carnavalesk of ronduit beangstigend klinken. Toch klonk hun in 2016 verschenen dubbelalbum Inside The Dragon genoeg als een handreiking naar de luisteraar, waar “gewoon” werd gekozen voor naar 90’s college- en noiserock neigende liedjes. Deze stonden wel in sterk contrast met plotseling opduikende invloeden van wereldmuziek, altcountry, electropop en bevreemdende ballads. Eigenzinnig en creatief. Soms was het overweldigend en gewoonweg te veel tegelijk. Alsof de band een sinister lachje tegenover de luisteraar niet kon onderdrukken en zei “hoppa, we hebben deze overvloed aan invloeden en sferen vakkundig door elkaar gehusseld,  de rest is aan jullie”.

Een  opluchting zal het voor menig luisteraar zijn om te constateren dat Donkey Shot gewoon weer lekker kort is. Dit maakt het al gelijk beter te behappen, in theorie. Ware het niet dat het sinistere lachje van voorheen is veranderd in een psychotische duivelsgrijns dat enkel zijn gelijke kent in hun eveneens spookachtig bevreemdende album Monkey Pop. Al bij de psychedelisch nerveuze opener Carnivorous Plankton krijgen we inkijk in de beangstigende wereld van het album: “Don’t make me see this. Squirt lemon in my eyes”, klinkt het vol vrees. Alsof er rigoureuze maatregelen moeten worden genomen om zichzelf in bescherming te nemen tegen wat dan ook. Een sociaal argwanen dat verder gaat op Hallway of Echoes, “Remember the time? The time we wore faces, We used to talk And recognize each other” ; is het enkel in een persoonlijke relatie? of kun je het breder trekken tot de hele samenleving en het schild dat we (ook door social media) optrekken naar elkaar toe?  Op die manier gaat het album diep, vooral in het binnenste van vocalist Casper Steenhuizen. Het deinst daarbij niet terug om nachtmerrie-achtige werelden en surrealistische metaforen in te duiken. Toch is er genoeg ruimte voor persoonlijke interpretatie. Of zijn wij zelf zo in de war, dat deze beklemmend geschetste wereld voor ons vol logica zit?

Logica is nauwelijks  te vinden in de luguber carnavaleske track Little Big Adventure, maar de Forbidden Zon-achtige Oingo Boingo  sfeer is al beter te plaatsen als je de connectie maakt met cultfiguur en “kinderheld” Pee-Wee Herman. Ook als Back in Reverse halverwege het lied zoals verwacht de muziek meer terugspoelt gaan we enge en rare dingen horen: speelt daar een draaiorgel “Geef mij maar Amsterdam”, komt de Looney Tunes thematrack voorbij, of bevinden we ons toch in een 50’s filmnoir? Het is al langer bekend dat de band een spook in de studio heeft, deze komt weer gezellig even langs op Bull Drool en ook bij de opnames van de ruimtelijke dub-instrumental Spooky Jimmy is hij er. Naast al deze vreemde geluiden is er genoeg ruimte voor een vaste bodem in de vorm van spannende feedbackende noiserock gitaren en meer dan ooit een speelse ritmesectie. Een ritmesectie die meer dan ooit tegendraads klinkt en steunt op kale dub-ritmes, evenals tribale en springerige uitspattingen.  Vreemde eenden zijn hier Muscovy, dat een dubby ritmesectie combineert met toegankelijke darkwave. Evenals Rap Song, dat spoken word vocalen en Slowdive-achtige dreampop tot één geheel smeedt. Beide liedjes liggen makkelijk in het gehoor, maar belangrijker: ze klinken als Lost Bear die duidelijke genreliedjes schrijft en zich voor een keer strak aan de regels houdt. Het past niet op een album dat er juist zo goed in slaagt om een eigen wereld te scheppen, haast een eigen genre te creëren.

Nogmaals, “Lost Bear, Hoe klinkt dat dan? “. Een typerend liedje op Donkey Shot is wat ons betreft White Grubs, dat met zijn swingende drums, haast funky bas, spaarzaam desolate gitaren en bezielde zang echt de beklemmende sfeer neerzet die inmiddels compleet eigen is. Maar we komen er nog maar eens op terug: Lost Bear klinkt als zichzelf en dat is elke dag weer een beetje anders.