Soundgarden speelt vanavond in een overvolle, maar niet uitverkochte, Heineken Music Hall. Het publiek wacht na het voorprogramma Graveyard zichtbaar met spanning en hoge verwachting op de hoofdact.

Wanneer het publiek de eerste gitaarriffs van het openingsnummer Searching With My Good Eye Closed hoort, stromen mensen in groten getale tegelijk naar voren. Het zal ongetwijfeld een beangstigend effect zijn voor een claustrofobische concertbezoeker, maar de psychedelische impact van deze opener is werkelijk sterker. Frontman Chris Cornell rent onder begeleiding van gitarist Kim Thayil, drummer Matt Cameron en bassist Ben Shepherd levendig het podium op, de geluidsman schuift er nog tien decibel bij en de toon van deze avond is gezet. Het krachtige en bombastische geluid wat Soundgarden produceert is te klein voor in de zwarte doos van Heineken Music Hall. De band doet er goed aan om voor een groter publiek te spelen.

Niettemin blijft de kwaliteit onveranderd en schreeuwt zanger Cornell zijn longen uit zijn lijf, zien we de wat minder charismatische toonkunstenaar Thayil zoals gewoonlijk er als een zoutzak bijstaan, bassist Shepherd als een loslopend mythisch beest op het podium en werkpaard Cameron zijn ding doen. Toch is er zichtbaar iets aan de hand op het podium. Deze band heeft weliswaar een aantrekkingskracht van jewelste, maar er zijn vanaf de openingstrack negatieve spanningen te zien. Dat Soundgarden in 1997 uit elkaar ging vanwege artistieke meningsverschillen hebben ze ver achter zich gelaten, maar vanavond zien we geen fysiek samenspel onderling. Zo zien we halverwege de show Shepherd, ooit timmerman in zijn vorige carrière, wat geïrriteerd rondlopen en plotseling zijn basgitaar naar de zijkant van het podium smijten. Shepherd staat dan wel bekend om zijn onbeschroomde acties met basgitaren, we weten inmiddels waar het vandaan komt.

Dan wordt het publiek op een nogal vreemde manier geconfronteerd met enkele uitspraken van Cornell. Hij geeft aan dat het een tijd is geleden dat de band voor het Nederlandse publiek heeft gespeeld. Soundgarden heeft voor het laatst dan nog in juni op Pinkpop gestaan, maar Cornell blijkt daar niets meer van af te weten. Logischerwijs volgt er dan ook verwarring in het publiek over de uitspraken van de frontman. Hij reageert daar weer lachend en diplomatisch op: ‘Ik weet het allemaal niet meer.’

Soundgarden speelt vanavond een krachtige setlist met tracks afkomstig van het album waarmee de band doorbrak Superunknown (1994), Badmotorfinger (1991) en het meest recente album King Animal (2012). Aan een gevarieerd repertoire geen gebrek. Zo horen we Jesus Christ Pose, Slaves & Bulldozers, New Damage, Outshined van Badmotorfinger. Fell On Black Days, Mailman, Spoonman, Like Suicide en My Wave van Superunknown. En A Thousand Days Before, Non-State Actor, Been Away Too Long en By Crooked Steps van het recente album King Animal. Twee verrassingen: het publiek wordt vanavond getrakteerd op het meer dan vijfentwintig jaar oude Flower (Ultramega OK, 1988) en de bijna perfect uitgevoerde klassieker Rusty Cage. We horen hier en daar door het repertoire enkele valse noten in vocalen en spel, maar daartegenover blijft het fascinerend om met name frontman Cornell en gitarist Thayil live te zien. Ook lof voor Cornell’s angstaanjagende schreeuwmomenten in uitstekende samenwerking met zijn gitaarspel. Het duo Cornell en Thayil blijft naast de kwaliteiten van Cameron en Shepherd toch de motor van de band. Thayil is niet voor niets ooit uitgeroepen tot één van de meest toonaangevende gitaristen ter wereld. Alle bandleden zijn vanavond man of the match. De olie in de machine is heet en werkt gesmeerd.

Cornell vermaakt het publiek enkel met praatjes over wie zich stoned in de zaal bevindt, maar daar blijft het helaas ook bij. Vanavond geen wilde taferelen zoals stagediven en moshpit’s zoals in de jaren negentig het geval was bij concerten van Soundgarden. De band is vergeleken met die periode rauwer, maar daartegenover ook braver geworden. Soundgarden experimenteert vanavond met een nieuwe brandstof. Het slaat aan, maar de rock ’n roll is er spijtig genoeg vanaf.

Foto’s: Megin Zondervan