Van Cray naar Carré is een kleine stap. Zeker als je het snel uitspreekt. Probeer maar eens. Toch is de meesterlijke bluesgitarist uit  het Amerikaanse Columbus niet zo gek vaak in de theaters te vinden. Zeker niet in Nederland.

Cray en zijn band spelen oorverdovend hard. Op popzaalniveau bijna. Het is dan wel stevig, maar ook loepzuiver wat er uit de speakers van het legendarische Amsterdamse theater knalt. Een staalkaart uit het oeuvre van de Amerikaan, die op lederen slippers over het podium wandelt, komt voorbij. Bassist Richard Cousins heeft helemaal niks om de voeten. Zelfs geen sokken. Eén met de zaal waar al zo veel groten der aarde op de planken stonden, moet hij hebben gedacht.

Robert Cray, 61 inmiddels, heeft in drummer Les Falconer en toetsenist Dover Weinberg twee andere musici om zich heen verzameld die muzikaal net zo begeesterd zijn als hijzelf. Net zo vergroeid met hun instrument als de charismatische blikvanger in het midden.

Het is bijna niet te geloven hoe ongelooflijk goed bij stem Robert Cray nog altijd is en er is na al die jaren bovendien nog geen spoortje van routine te ontdekken. Muzikaal bovendien om van te watertanden. De spontaniteit schuilt niet alleen in de zichtbare liefde voor zijn gitaar en de olijke opmerkingen richting zijn publiek, je proeft het ook aan de sfeer binnen de band. Cray en zijn vrienden zorgen dat de blues je hart binnendringt.

Die intense liefde voor muziek, wanneer hij zo ongeveer vrijt met zijn gitaar, is een lust voor oor en oog.

Nummers van zijn vorig jaar verschenen plaat In My Soul zijn aanleiding voor enkele toeschouwers de heupen eens flink los te wiegen in de krapte tussen de theaterstoelen. You Move Me is zo’n song, afkomstig van de laatste plaat. Uptempo en zo dansbaar als de pest.

‘We like to call ourselves black blueshippies and that’s what we are‘, lacht Cray. ‘Peace!’, roept de rest van de band, terwijl ze het V-teken maken met de hand. Het tekent de gemoedelijkheid op het podium. Waar Robert Cray de blues laat horen zoals alleen hij dat kan. Met die stalen, onverwoestbare stembanden, waarmee hij je nog altijd in je ziel kan raken. Waar de genialiteit als vanouds vanaf gutst. Ontroerend en zalvend. Right next door, and such a strong persuader. Nog altijd.