×

Recensie

Rock

08 oktober 2012

Kiss

Monster

Geschreven door: Richard Verbrugge

Monster Kiss Rock 3.5 Kiss – Monster Written in Music https://writteninmusic.com

Het KISS principe maakt al jaren opgang in de managementliteratuur. Het staat voor Keep It Simple Stupid en is naast managementkringen ook doorgedrongen tot de politiek. Voormalig president Bill Clinton was menigmaal op het gebruik ervan te betrappen. De gelijknamige hardrockband leeft al bijna vier decennia volgens dat onverslijtbare mantra. Hun simpele, maar o zo effectieve hardrock heeft het geschminkte kwartet wereldwijd een enorme aanhang opgeleverd. Monster is het twintigste studioalbum van de band (de Kiss solo albums van Ace Frehley, Gene Simmons, Paul Stanley en Peter Criss uit 1978 niet meegerekend).

Vooraf werd Monster door Simmons en Stanley -zoals gebruikelijk- weer eens vergeleken met het succesalbum Destroyer (1976), maar die vergelijking gaat uiteraard weer mank omdat het bandgeluid door de jaren heen is geëvolueerd en moderner is geworden. Monster klinkt veel voller dan de albums uit de begindagen. Tommy Thayer en Eric Singer mogen dan de make-up van Frehley en Criss dragen, ze klinken toch echt anders. Drummer Singer is bijvoorbeeld veel meer een rechttoe-rechtaan rockdrummer in vergelijking met de meer jazz-georiënteerde Criss. De productie was net als bij voorganger Sonic Boom in handen van Stanley en had beter gekund; de zang staat te ver naar voren in de mix en de bas c.q. het laag te ver naar achteren. Persoonlijk ben ik voorstander van een onafhankelijk en kritisch producer die artiesten bijstuurt en corrigeert en dit album bewijst dat het beter kan. Dat moeten professionals als Stanley en Simmons toch ook horen of wilden ze de portemonnee voor een externe producer niet trekken?

Hell or Hallelujah opent het album op onstuimige wijze. Het nummer doet denken aan I Stole Your Love en laat horen dat de tijd nog steeds geen vat heeft op Stanley’s stembanden. De zeer energieke start blijkt een voorbode van de rest van het album dat een bruisende collectie liedjes bevat. Het navolgende, door Simmons gezongen, Wall Of Sound roept herinneringen op aan Fits Like A Glove van Lick It Up. Dat album lijkt model te hebben gestaan voor meer nummers zoals Eat Your Heart Out dat nota bene a capella begint en slotakkoord Last Chance. De beste liedjes zijn het bijzonder aanstekelijke Back To The Stone Age en Shout Mercy. De catchy refreinen van beide liedjes zullen binnen de kortste keren meegebruld worden door de Kiss army. The Devil Is Me met zijn bonkende baslijn zal ongetwijfeld ook uitgroeien tot een favoriet van de die-hard fanschare. De schaamteloze Space Ace imitatie in Outta This World is eigenlijk te gek voor woorden. Na zoveel jaren in de band zou je verwachten dat Thayer eens zijn eigen gezicht laat zien (niet ironisch bedoeld) in plaats van Frehley in stijl en woord na te apen. Het door Singer gezongen All For The Love Of Rock & Roll is evenmin een hoogvlieger. Kiss blijft een bijzondere band in de zin dat alle bandleden lead vocals voor hun rekening nemen, maar het oordeel of dat het album beter maakt laat ik aan de luisteraars over. Take Me Down is volledig gejat van AC/DC met een al even banale tekst, maar klinkt toch als een klok.

Monster is een geslaagd album, maar in tegenstelling tot uitlatingen van de betrokken bandleden niet het artistieke hoogtepunt. Dat is geen schande want geen enkele (hard)rockband met leden boven de veertig slaagt erin de output van hun beginjaren te overtreffen, aldus Anthony Kiedis (Red Hot Chili Peppers). Waar menig schilder, schrijver en beeldhouwer met de jaren beter wordt, ontberen rockmuzikanten de inspiratie van de bevlogen jaren uit hun jeugd. De verklaring is even simpel als ontnuchterend: ‘The fires of youth cannot be replicated by money or success.’

Is Monster het laatste Kiss album? Het zou zo maar kunnen want zowel Stanley als Simmons zijn de zestig gepasseerd en een Kiss show vergt nu eenmaal een flinke fysieke inspanning. Te oordelen naar de kwaliteit van het album is de band nog lang niet klaar, maar mochten ze het (bas)bijltje erbij neer gooien dan is Monster een waardig slot van een lange en imposante carrière. Op naar het slotconcert in Yankee Stadium met alle nog levende ex-leden Frehley, Criss, Vincent en Kulick?



  1. Hell Or Hallelujah
  2. Wall Of Sound
  3. Freak
  4. Back To The Stone Age
  5. Shout Mercy
  6. Long Way Down
  7. Eat Your Heart Out
  8. The Devil Is Me
  9. Outta This World
  10. All For The Love Of Rock & Roll
  11. Take Me Down Below
  12. Last Chance