Kasabian bouwt op de vijfde plaat 48:13 – inspiratieloos vernoemd naar de totale speelduur en opgezadeld met een afzichtelijke knalroze albumcover – de industrial elektronica-experimenten van het drie jaar geleden verschenen Velociraptor! verder uit. Na een korte intro, (Shiva) genaamd, barst het album open met Bumblebeee. Bombastische synthesizers, beukende drums en een zanger die bezeten lijkt zetten de toon voor de rest van het album. Stevie volgt de opener op met hyperactieve violen en weer zijn de synths ruimschoots in beeld. Dan volgt Doomsday, een bijna ska-achtig nummer, dat de meest chagrijnige mensen nog kan laten dansen.

Op de rustige tussenstukken (tussen haakjes) na zijn de meeste liedjes eigenlijk typisch Kasabian: hoekig maar aanstekelijk dansbaar en ontspannen en opgefokt tegelijk. Explodes is een fantastisch voorbeeld van dat laatste. Het is bovendien een echte oorwurm, ook omdat de melodie zo bekend in de oren klinkt. Liedjes als Treat en S.P.S. grijpen gelukkig zelfs terug naar de Kasabian van 2009 en eerder.

Jammer is de kwaliteitdaling vanaf iets over de helft. Clouds, single Eez-Eh (met weer een skavibe die enkele ogenblikken doet denken aan Madness), het bijna pathetische Bow, het klinkt teveel als materiaal waarmee Sergio Pizzorno (hét brein van Kasabian) en zijn maten proberen te scoren bij het grote publiek, een makkelijke radiohit binnen proberen te hengelen. Het mist soul, het mist een boodschap. In kampvuurlied S.P.S. (staat voor Scissor – Paper – Stone) horen we weer Kasabian’s gouwe ouwe inspiratiebronnen Oasis en Primal Scream door. Krikt die eindbeoordeling net weer ietsjes op.