×

Recensie

06 november 2013

Joe Bonamassa – Tour De Force Shepherd’s Bush Empire

Geschreven door: Björn Groenen

Uitgebracht door: Provogue / Mascot

Tour De Force Shepherd’s Bush Empire is onderdeel van een vierdelige reeks concerten in Londen. De dvd-collectie bevat beeld- en geluidregistraties van The Royal Albert Hall, Hammersmith Apollo, Shepherd’s Bush Empire en The Borderline. Een bijzonder concept; Bonamassa speelt vier concerten in één week met hetzelfde aantal bands en setlijsten. De tweede show wordt gehouden in Shepherd’s Bush Empire, een concertzaal in Londen met een capaciteit van 2000 personen. Het gehele concert heeft als thema blues. Ditmaal neemt Bonamassa een indrukwekkende blaassectie mee bestaande uit trompettist Lee Thornburg (Supertramp, Tower Of Power), trombonist Mike Feltham (Eric Clapton, Jamie Cullum) en saxofonist Sean Freeman (Level 42). Ook zien we zijn vaste bandleden; toetsenist Arlan Schierbaum, bassist Carmine Rojas en drummer Tal Bergman. Een voortreffelijke en passende samenstelling van namen, die zeer op elkaar ingespeeld zijn.

Het ‘onmogelijke concept’ begon bij Kevin Shirley, producer van Bonamassa. Althans, zo interpreteerde Bonamassa het. Voor de 35-jarige gitarist is tegenwoordig geen locatie te klein, maar vier concerten met hetzelfde aantal bands en setlijsten was toch even slikken (vooral omdat Bonamassa verder nog talloze muzikale projecten heeft lopen zoals Black Country Communion, Beth Hart en zijn solo carrière). Onder uitstekende begeleiding van zakelijk leider Philippe Klose en manager Roy Weisman is Tour De Force toch een indrukwekkend en realiseerbaar project geworden. Onvoorstelbaar eigenlijk, want de relatie tussen Weisman en Shirley heeft in het verleden haken en ogen gehad. De twee heren functioneerde als twee kapiteinen op één schip van Bonamassa.

Toch is het conflict tussen Weisman en Shirley met een sisser afgelopen en hebben zij de volledige focus bij Bonamassa kunnen leggen. Volgens Shirley is het ‘oude model’ (solo platen en volledige albums) inmiddels niet meer aantrekkelijk genoeg voor de muziekindustrie. Er kwamen nieuwe originele concepten op tafel, waaronder dit bijzondere project, wat door het creatieve brein van producer Shirley bedacht is.

Omdat Bonamassa zich in die periode ook met vele andere projecten bezighield, lag de druk behoorlijk hoog bij hem. Zo kreeg hij in overleg met Shirley zestig nummers voorgeschoteld die hij in één week met vier verschillende bands moest instuderen. Bonamassa mag dan een professioneel en gerenommeerd gitarist zijn, het was voor hem een zeer grote uitdaging met risico’s.

In Shepherd’s Bush Empire komt Bonamassa pas écht tot leven vergeleken zijn voorgaande concert in The Borderline. Bonamassa is equivalent aan groots, de verwachting wordt daarom ook snel gemaakt dat de gitarist met een explosieve blues show komt. Dat doet hij ongetwijfeld. Toch zijn er enkele minpunten die de kwaliteit van het concert in Shepherd’s Bush Empire naar beneden haalt. Zo komt de gitarist op enkele momenten namelijk enigszins egoïstisch over. Zowat ieder nummer is weer gevuld met minutenlange gitaarsolo’s. Dat is natuurlijk geweldig voor het publiek dat alleen voor Bonamassa komt, maar tijdens deze show dienen de bandleden daardoor alleen als begeleiding. Voor de meesten logisch, maar hier een tegenvaller. Zo horen we spijtig genoeg geen bassolo’s van de legendarische bassist Carmine Rojas die het podium heeft gedeeld met onder anderen Tina Turner, Keith Richards, Stevie Wonder, Stevie Ray Vaugh, Mick Jagger, BB King, Eric Clapton en Carlos Santana. Dat was overigens nog maar een kleine greep uit een waslijst van artiesten. Hetzelfde geldt voor drummer Tal Bergman. Hij krijgt maar enkele momenten tijdens de show waarin hij zijn kunsten mag uitvoeren en daar blijft het bij. Toetsenist Arlan Schierbaum is de enige gelukkige; hij mag enkele seconden van een meer dan twee uur durende show soleren. Tijdens de aankondigingen door Bonamassa wordt dit beeld nog eens versterkt. Na een eeuwig durende gitaarsolo, zegt hij: ‘By the way, that is Lee Thornburg on the trumpet…’ en kondigt de rest nog even snel aan. Het is daarom ook zo tegenstrijdig dat Bonamassa een zeer sociaal en sympathiek persoon is die bandleden respecteert, maar men dat niet op het podium kan terugzien.

Het repertoire is daarentegen wederom positief divers. Bonamassa komt met tedere bluesballades Midnight Blues, So Many Roads, Chains & Things, Stop!, The Great Flood, The Ballad Of John Henry, Asking Around For You, de krachtig track Slow Train (opener), en swingende nummers Last Kiss, You Better Watch Yourself, Lonesome Road Blues, I Got All You Need, Further On Up The Road. Het concert bestaat dus grotendeels uit ballads en swingende bluesnummers. Absoluut hoogtepunt van het concert is The Great Flood, tegen het einde van de show. Een slowblues, met een aangrijpende mix van rust, versnellingen, expressie in vocalen en gitaarspel. Ook tijdens dit concert zijn er autocue’s voor Bonamassa aanwezig en lezen de bandleden af en toe nog van muziekbladen. Dat heeft wel degelijk een negatief effect op de geloofwaardigheid hoe de muziek overkomt. Desalniettemin is het concert in Shepherd’s Bush Empire zonder twijfel een zeer geslaagd project geworden en mogen we Bonamassa gerust een alleskunner noemen.

De dvd komt met amusante accessoires; een programmaboekje met 3D-bril, een cd met bonus features behind the scenes, the making of Tour De Force en een fotocollectie.