Door de hoge frequentie waarmee Joe Bonamassa nieuwe muziek uitbrengt ligt het gevaar van verzadiging telkens op de loer. Redemption is na het samenwerkingsverband met Beth Hart (Black Coffee) en de ode aan Clapton, Beck en Page (British Blues Explosion) immers de derde release van 2018. Gelukkig is verzadiging nog niet aan de orde, want Bonamassa laat op dit album een ander, veel opgewekter geluid horen dan op zijn eerdere albums. Debet daaraan is een nieuwe fase in zijn leven, die hij als volgt verwoordde: “I’m going through some other stuff in my life I didn’t expect to be going through. It’s rising, it’s contrition, it’s acceptance, it’s everything.”

Bonamassa’s dertiende solo studio album is dus zijn vrolijkste tot nu toe en dat komt vooral door de aard van de composities en de veelvuldige toevoeging van blazers. Het album werd opgenomen in Nashville en is voor de verandering eens niet zwaar beïnvloed door allerlei overleden bluesrockers, maar door hedendaagse artiesten als Anderson East.

Bonamassa’s ode aan de drie Kings klinkt nog door in het openingsnummer Evil Mama dat mede door de blazers en achtergrondzangeressen net zo lekker naar binnen glijdt als een ijsje op een tropische dag. De heupen kunnen losgegooid worden op het swingende, uptempo King Bee Shakedown. Wat een feest! Leuk om eens nummers te horen waarbij de gitaar niet centraal staat. Het sterk blues georiënteerde Molly O’ is wat traditioneler en had zo op een van Joe’s vorige albums kunnen staan. Deep In The Blues is ondanks de titel toch vrij lichtvoetig en zal tijdens concerten vermoedelijk wel door een deel van het publiek worden meegezongen. Self-Inflected Wounds bevat geen verrassingen voor de doorgewinterde Bonamassa luisteraars. Pick Up The Pieces heeft daarentegen een arrangement en een instrumentale invulling die rechtstreeks uit een Mike Hammer aflevering lijken te komen. Je kan de gleufhoeden en decolletés door de rook al bijna zien. The Ghost Of Macon Jones is vertrouwde kost. De blues shuffle Just ‘Cos You Can Don’t Mean You Should is Robert Gray ten voeten uit, een format dat Bonamassa net zo gegoten zit als zijn maatpakken. Op de twee volgende nummers houdt Bonamassa de blueskoers aan. Op Stronger Now In Broken Places raakt Bonamassa een gevoelige snaar en draagt hij een zeer persoonlijke tekst voor. Slotnummer Love Is A Gamble is een weinig opmerkelijke blues shuffle zoals we die al vaker hebben gehoord.

Fans van Bonamassa kunnen dit album weer blindelings aanschaffen. De gitarist/zanger levert wederom een brok vermakelijke bluesrock af en weet nog steeds te boeien al wordt de voorspelbaarheid wel een factor om rekening mee te houden. Het gitaarwerk is wat minder dominant dan op eerdere albums en een episch nummer met een lange solo is in geen velden of wegen te bekennen. We zijn benieuwd of het Joe ditmaal wel lukt op de bovenste plek in de album charts te bereiken. Zijn vorige studio album haalde plek 2. Wellicht geven de thriller lezers dit album ook wel een kans want de hoes lijkt wel ontworpen voor een van de boeken van Arnaldur Indridason.