Deze rockformatie onder de leiding van gitarist Stephen Jude Walsh is sinds 2010 operationeel en  leverde in 2013 met Road Not Taken al een overtuigend muzikaal visitekaartje af. En het dozijn songs van de nieuwe langspeler toont onbetwist een nog hechter spelend en duidelijk  geëvolueerde band aan.  De gespierde rockzang van Chandler Mogel wordt geflankeerd door Amy Anderson en voor een solide ritmische basis tekenen drummer Scott Suky en zijn vrouw Lanie.

De onstuimige opener A Little Too High, een geschikte titel voor de lichtjes overspannen powerrock. Het op vervormde gitaarriffs gebouwde Black Sheep’s Sun heeft iets weg van de verrichtingen van Bad Company, weliswaar in een minder geïnspireerde bui. In American Boss bulkt evenmin van het raffinement te maar het slaat wel een  bruggetje naar de southernrock van Raleigh met melodieus gitaarwerk en halverwege een verrassende tempowisseling. Het is echter wachten op het meer relaxte Every dat met die ijle snarenloopjes aan het werk van The Allman Brothers herinnert, maar evenals de overige tracks zich  meestal in een (iets te) clichématig, classic rock stramien verzandt. Die twee  vernoemde bands vormen samen met The Black Crowes en andere rootsbronnen de belangrijkste inspiratie van de Iron Bridge band.

Days Gets Me Down is fijne southernsoul waarin de erfenis van Stax en Muscle Shoals genereus doorschemert met een fijne orgelsolo (Jeff Levine) en de klaaglijke achtergrondzang van gastzangeres Jessie Wagner. Na het geheel met galmend tremologitaartje opgetrokken instrumentaaltje Fades komt Amy Anderson in het folkrock duet Wilderness al wat meer op de voorgrond. En in het akoestische Light In Augustus trekt ze het vocale laken geheel naar zich toe. In zijn geheel beschouwd niet onaardig maar helaas blijven we wat echt deugdelijk songwerk betreft bij deze rootsrockers uit New Jersey toch behoorlijk op onze honger zitten.