John Wetton, bassist par excellence en zanger van formaat, vooral gekend binnen de wereld van de progressieve rock, is niet meer. In de progwereld werd hij op handen gedragen vanwege zijn basspel en zijn fraaie warme stem. Bij dat alles werd hij door velen gezien als een zeer amicaal mens. King Crimson was de band waarin hij voor het eerst roem oogstte met bijdragen aan drie klassieke albums van de band Larks ‘Tongues In Aspic, Starless And Bible Black en het fenomenale Red. Op dat album vinden we ook het wondermooie Starless, door John Wetton geschreven en oorspronkelijk bedoeld voor het Starless And Bible Black album. Als je het nu terughoort, is het vreemd je te bedenken dat het nummer destijds niet goed genoeg gevonden werd voor dat album;  misschien wel de parel in de kroon van de karmozijnen koning.

Na zijn vertrek uit de band van Robert Fripp werkte John Wetton samen met zowel Roxy Music als met Uriah Heep voor hij samen met drummeester Bill Bruford (van Yes, King Crimson en Genesis faam), gitarist Allan Holdsworth (bekend van Soft Machine, Gong en Tempest) en toetsenist en violist Eddie Jobson (bekend van Curved Air, Frank Zappa en Roxy Music) U.K. startte. Meest bekende nummers van de band waren Nothing To Lose en Rendezvous 6:02.  De band was geen lang leven beschoren en John werkte aan een solocarrière tot hij in 1981 samen met Steve Howe (gitarist van Yes) en Geoff Downes (Buggles en Yes) op toetsen en Carl Palmer (van Emerson, Lake and Palmer) op drums aan zijn meest succesvolle stap in zijn muzikale loopbaan begon: Asia. Waar supergroepen niet altijd tot bloei kwamen, was dat voor Asia anders. Hun eerste twee platen waren toppers, toegankelijker dan veel werk van de bands waar de leden vandaan kwamen en tot de dag van vandaag bekend én live gebracht. Heat Of The Moment en Sole Survivor zijn twee van die nummers die onlosmakelijk met het begin van de band verbonden zijn.

Hoewel John Wetton na de eerste twee albums bij Asia vertrok, werd de band een vaste waarde in de progscene. Terwijl veel gitaristen, zoals Vinny Burns, Guthrie Govan, Al Pitrelli en Aziz Ibrahim school maakten bij de band en John er door de jaren heen regelmatig ook weer bij was, waren er vooral ook andere muzikale sporen die hij volgde door de jaren heen. Zo was er solowerk waarin hij onder andere samenwerkte met Martin Orford van IQ en Dave Kilminster, de gitarist die ook in Quango zat,  de andere band die John vormde met Geoff Downes en Carl Palmer. Met diezelfde Downes maakte hij onder de naam Wetton Downes een aantal Icon albums waar de hedendaagse progwereld zich ook goed in vertegenwoordigd wist. Of het nu ging om John Mitchell (van Frost* en It Bites onder meer), Anne-Marie Helder (Karnataka, Panic Room) of Anneke van Giersbergen, de jongere garde werkte graag met hem samen. Steeds centraal in de muziek: zijn basspel en warme stem. Met datzelfde instrument en zijn stem droeg hij eveneens bij aan fraaie vertolkingen van werk van die andere proggiganten, Genesis, toen Steve Hackett met Genesis Revisited aan de slag ging. Zijn vertolking van Firth Of Fifth mag wel erg mooi genoemd worden.

Het was Asia waar zijn hart weer vol voor klopte. Met Sam Coulson als jongste loot aan de gitaristenboom die Asia rijk was, stond een tour al in de boeken. Weliswaar was voor een eerste reeks concerten aangegeven dat Billy Sherwood, ook al van Yes, zijn plaats zou innemen. Dat zou echter slechts tijdelijk zijn. Na herstel van behandelingen tegen kanker zou John de draad weer oppakken en mee op tour gaan. Net zo dapper als hij een aantal jaren geleden de strijd aanging, was hij er ook nu klaar voor. Deze strijd won hij echter niet. Gisteren, op 31 januari overleed hij. John Wetton werd 67 jaar. De klanken van Starless zullen bij velen deze dagen doorklinken.