Hugh Cornwell verliet The Stranglers in de zomer van 1990. Twee jaar daarvoor had hij al het solo-album Wolf gemaakt, iets wat achteraf wellicht als een teken aan de wand kon worden beschouwd. Wolf is een van de zes solo-albums van Cornwell die vertegenwoordigd zijn op deze compilatie die de periode 1988-2008 bestrijkt. De songs van Wolf op deze verzamelaar van vorig jaar herfst, Break Of Dawn en Getting Involved, klinken een tikje gedateerd maar zijn verder kwalitatief aardige tracks, een typering die opgaat voor het merendeel van de songs op The Fall And Rise Of Hugh Cornwell. Het geluid van Cornwell is redelijk mild en radiovriendelijk, iets wat natuurlijk ook gezegd kon worden van het materiaal van The Stranglers in de (latere) jaren tachtig. Hoewel dat op zich niets af hoeft te doen aan de kwaliteit van het songmateriaal – dat hebben The Stranglers herhaaldelijk bewezen – zijn het aantal hoogtepunten op dit Hugh Cornwell-album toch schaars.

De akoestisch getinte poprock van Leave Me Alone is lekker maar mist cachet. Het uptempo Hot Cat On Tin Roof is lekker maar glijdt ook wel erg makkelijk voorbij. Dan is de even warme als schurende pop van Beat Of My Heart veel beter: pakkend, harmonieus en gloedvol maar met een lekkere rafelrand. Under Her Spell is een lekker stampende popsong die oude beat-sferen oproept. De rest van dit verzamelalbum loopt uiteen van wat belegen werk als First Bus To Babylon en Cadiz tot warmbloedigere en betere songs als Lay Back On Me Pal en One Burning Desire. Met Please Don’t Put Me On A Slow Boat To Trowbridge riep Cornwell in 2008 nog wat verontwaardiging op in het gelijknamige Zuid-Engelse stadje. Deze relatief ruige rocker komt als geroepen, als is het geen hoogvlieger. Dan is Long Dead Train beter: pittig en vol vaart en met een lekkere baslijn en origineel orgeltje. Het is een track die zeker naar het einde toe lekker voluit gaat.

Het is jammer dat Cornwells laatste album uit 2012, Totem And Taboo, niet kon worden meegenomen op dit overzicht. Dat zou het gemiddelde iets hebben omhooggehaald. Wat overblijft is een genietbaar en kwalitatief aardig overzicht dat echter weinig echt memorabele tracks bevat. Gelukkig weet Cornwell live zijn songs nog wel extra vuur mee te geven, getuige bijvoorbeeld zijn concerten in het kader van Totem And Taboo, enkele jaren geleden. Dus als hij weer in de buurt is, zeker even checken.