Presentatoren struikelen er heerlijk over en journalisten vragen keer op keer waar hij toch vandaan komt: de bandnaam Palio Superspeed Donkey. Hij hoort bij vier jonge knapen uit Amsterdam die samen sinds 2011 aanstekelijke en stekelige garagepop maken. Gitarist en liedjesschrijver Willem Smit, zanger en gitarist Sam Vermeulen, bassist Ruben van Weegberg en Camiel Muiser zijn koud 14 lentes jong als ze hun eerste demo op YouTube zetten. Het nummer That’s What I’m Not belandt in een commercial.

Daarna gaat het snel. Heel snel. Met Superspeed.

Op Koninginnedag 2011 speelt Palio Superspeed Donkey zijn eerste optreden in Café Helmers in thuisstad Amsterdam, nog geen half jaar later mogen de dan 14- en 15-jarige scholieren van het Barlaeus Gymnasium een minuutje van single Mr. Dickhead doen bij De Wereld Draait Door. Een optreden voor zevenhonderd hyperenthousiaste mensen op Vlieland tijdens het Into The Great Wide Open festival is dan al afgevinkt. 3FM bombardeert de jongens, dan nog labelloos en zonder enige release op zak, tot Serious Talent en Bettie Serveert en Kensington vragen ze hun voorprogramma te verzorgen. Onder meer Popronde, Metropolis, Noorderslag en Paaspop maken kennis met Palio Superspeed Donkey. Natuurlijk, geeft de band toe, hielp het wel dat er ‘lijntjes’ waren met de ‘juiste mensen’. Vader Smit speelt bijvoorbeeld in indieband Scram C Baby en kent zo zijn mensen. Toch waren recensenten veelal lyrisch over de vurigheid van de bijzonder muzikale jochies. En terecht.

Eind 2012 brengt ‘Palio’ de eerste EP Wateramp uit via Top Notch. Na een half jaar veel optreden trekken de jongens zich terug in de oefenruimte om hard te schrijven en schaven aan nummers voor De Eerste Echte Plaat. Producer Michel Schoots, in 2013 verantwoordelijk voor het debuutalbum van Mozes And The Firstborn, wordt aan de arm genomen om de liedjes verder te helpen te perfectioneren. A Funny Sunrise is het resultaat, dat in januari uitkwam. Een bonte, frisse en speelse plaat, waarin vleugjes Arctic Monkeys, The Beatles en Pixies buitelen, maar vooral veel jeugdige bravoure in doorklinkt. De leden van Palio zijn met hun huidige 18 jaar natuurlijk nog steeds piepjong.

De band trapte afgelopen week een mini clubtour af in het Zwolse Hedon. Het eerste ‘echte’ liveoptreden na lange tijd. De kleine zaal is bij lange na niet uitverkocht, maar het schijnt Palio weinig te deren. Een appel en candybar uit de backstage liggen klaar voor de ‘beste danser van de avond’. Er wordt een hap uit genomen, flauwe geintjes worden het publiek in geslingerd. Gitarist Willem en bassist Ruben hopsen hyperactief het podium over en daardoor wordt de gitaar af en toe letterlijk vergeten. Ondertussen lijkt zanger Sam lastig zijn draai te kunnen vinden. Zijn gezicht staat zo strak als zijn vetkuif. Gelukkig ontdooid de boel halverwege steeds meer. Single Obi One en het poëtische Better Days krijgen een stevig applaus en de uitvoering van Jeremy And Max, sowieso een sterk liedje, is aangenaam, mede dankzij de bijna croonerachtige zang die Vermeulen kort laat horen. Gejoel volgt. Jammer genoeg is het optreden al na drie kwartier voorbij. De appel gaat naar een vriendin van de band.

Sam neemt in een gesprek met Written In Music het woord fanbase in de mond, maar moet dan lachen. ,,We hebben vooral veel aanhang van vrienden en schoolgenoten. Daardoor verkochten we tot nu toe altijd uit in Amsterdam. Op school vindt niemand ons echt cool. Ze vinden het wel tof wat we doen en komen wel kijken.” Heeft de band het gevoel weer een beetje vanaf nul te moeten beginnen na ruim anderhalf jaar teruggetrokken te zijn geweest? ,,We hebben wel opnieuw bij De Wereld Draait Door gestaan, dus wat dat betreft niet. Maar mensen die ons kenden waren ons tot we deze plaat uit hadden denk ik wel een beetje vergeten. Die dachten waarschijnlijk ‘o ja’”, vertelt hij.

Echte ‘fans’ of niet, als de jongens zich een dag later melden bij het Amsterdamse Bitterzoet staat het ramvol. Als we de jongens moeten geloven is de zaal dus vooral gevuld met familie, vrienden en klasgenoten. ,,Er staan hooguit tien tot twintig mensen die je fan zou kunnen noemen, bij wijze van spreken”, is de bescheiden maar wellicht realistische visie van de band. Hoewel Palio een wisselvallige mening lijkt te zijn toebedeeld over de eigen kwaliteiten, veegt Ruben eventuele twijfel voor de gelegenheid in één keer van tafel. ,,Ik vind de band nog steeds echt heel erg goed.” ,,Dat zet je erin!” maant Sam. Bij dezen.

Als supersterren worden de jongemannen die avond onthaald. Al snel slaat de vlam in de pan. ,,Jullie zijn aan!” roepen de tieners opgewonden. Een uitzinnige moshpit ontstaat bij uptempo songs als Kixin en Tobias en ieder nummer wordt met hard applaus beantwoord. Enkelen wagen zich zelfs aan een korte crowdsurf. Ook vanavond wordt er af en toe slap geouwehoerd door de jongens, maar dat staat het spel niet in de weg. De band voelt zich duidelijk comfortabel in eigen stad en straalt dat in alles uit. Er is geen spoortje te bekennen van de onzekerheid van de avond ervoor. Willem meldt zich tijdens Complicated met gitaar in het publiek en dat wordt beloond met nog meer rondvliegend bier. In Jeremy And Max zet Sam, die vanavond sowieso beter bij stem is dan in Hedon, weer een croonerstem op, ditmaal als perfecte Elvis Presley-imitator. Euforisch gejuich galmt door de ruimte. Het springerige That’s What I’m Not valt nog altijd bijzonder goed in de smaak, blijkens het ruig deinende publiek. Palio sluit af met Aye, een nummer met een heerlijk lange grungy gitaaroutro. Ook nu is het helaas binnen een uur gedaan met de uitstekende rammelrock. Rotown in Rotterdam is een dag later de laatste locatie van het tourtje dat wordt aangedaan. Daarna is het weer even terug in de schoolbanken, de eindexamens komen – voor drie van de vier – steeds dichterbij.

,,Het zou mooi zijn om het publiek van vanavond overal mee naartoe te kunnen nemen”, dagdroomt Ruben na het dampende optreden in Bitterzoet. Een begrijpelijke opmerking. ,,Je kunt natuurlijk niet alleen in Amsterdam blijven spelen.” Waar wil de band in de toekomst optreden? De Indiatent van Lowlands wordt genoemd. Sam ziet het hoofdpodium van Pinkpop of Glastonbury best zitten. Een wereldtour en natuurlijk: Amerika. Dolblij zijn de jongens dat hun nummer Jeremy And Max op een mixtape met daarop louter Nederlandse indiebands staan die deze week tijdens South By Southwest in Texas, het grootste showcasefestival van de wereld, wordt uitgebracht via Burger Records, het label waarmee ook de labelgenoten van Mozes And The Firstborn goede contacten heeft. ,,Ze zullen ons wel getipt hebben, heel tof van ze”, zegt Willem. ,,Hopelijk vinden ze [Burger Records] ons goed en willen ze er meer mee”, hoopt Camiel, waarna de rest in koor bijvalt. Aanvragen voor komend festivalseizoen druppelen momenteel één voor één binnen, verzekeren de jonge muzikanten ons. Welke zoal, dat blijft nog even geheim. Op 4 april is Palio Superspeed Donkey (nee, wij hebben niet gevraagd naar de herkomst van deze naam) in ieder geval te zien op het nieuwe festival TamboerPop in Hoogeveen.

Het groeit en het is gretig en wij kunnen niet wachten op meer van Palio Superspeed Donkey.

De foto’s (geschoten in Hedon, Zwolle door Linda Wispels / LW Fotografie):