×

Interview

11 mei 2014

“Het gevoel maakt The Afghan Whigs tot wat het is”

Geschreven door: Edgar Kruize

Label: Sub Pop

The Afghan Whigs bracht recent het album Do The Beast uit. Het album is een welkome aanvulling op het oeuvre van Greg Dulli en de zijnen. Dulli viert vandaag zijn 49ste verjaardag. WrittenInMusic.com sprak hem over wat een band maakt, over vinyl en over de toekomst van zijn band.

WiM: Je hebt de afgelopen jaren in tal van projecten gewerkt. Wat maakt een nummer dat je schrijft ‘anders’ als je voor The Afghan Whigs schrijft ten opzichte van bijvoorbeeld Twilight Singers of The Gutter Twins?
“In het geval The Gutter Twins is het simpel. Mark (Lanegan – WiM) is een integraal onderdeel van dat proces. Wat betreft de andere twee bands heb je wel een punt dat de grenzen misschien niet heel strak afgebakend zijn. Het feit dat John Curley deel uitmaakt van The Afghan Whigs zorgt wel dat ik daarmee rekening houd.”

WiM: John en jij konden niet verder meer met gitarist Rick McCollum, dat is bekend…
“Daar beantwoord ik de hele dag al vragen over, vind je het erg?”

WiM: Nee hoor. Ik snap maar al te goed dat je soms de banden met mensen los moet snijden. Pijnlijk, maar soms noodzakelijk, zodat iedereen uiteindelijk een volgende stap kan maken.
“Precies, dat is het.”

WiM: Maar wat ik eigenlijk naar toe ging was de vraag wat The Afghan Whigs ‘maakt’. Twee huidige bandleden dubbelen met Twilight Singers, drie als je ook jou meetelt. En toch is Do The Beast onmiskenbaar The Afghan Whigs, ligt dat echt alleen aan John Curley?
“Interessante vraag. Waarop ik het antwoord ook niet direct weet… Weet je wat het is? Het gaat om een gevoel. Het gevoel maakt The Afghan Whigs tot wat het is. Gevoel maakt een band tot wat het is. Mensen zeiden ook dat Pink Floyd heeft opgehouden te bestaan toen Roger Waters de band verliet. Maar sommige van hun beste nummers – High Hopes bijvoorbeeld – heeft Waters niks mee van doen gehad. Hun laatste album, The Division Bell, is gewoon een van de beste Floyd-albums als je het mij vraagt en het is een écht Pink Floyd-album. Zelfs zonder Waters.”

WiM: Dat is dus het interessante, want Pink Floyd zonder Waters kon bij het grote publiek gewoon door onder die naam zonder hem. Terwijl Waters zelf niet onder die naam verder zou kunnen. Om het dichter bij jouw kennissenkring te halen, Mark Lanegan zou nooit in zijn eentje op pad kunnen als Screaming Trees, terwijl men – denk ik – het wel zou accepteren als jij als The Afghan Whigs zou optreden.
“Het is een kwestie van gevoel denk ik, of je wel of niet door kan met een band. Maar laat me jou dit vragen… Als ik jouw vader zou zijn en je moeder en ik gaan uit elkaar… Ben ik dan niet nog steeds je vader?”

WiM: Helder, ik snap je punt… Denk ik.
“Ik bedoel maar.”

WiM: Maar toch maakt het dan duidelijk uit welke bandnaam er aan de liedjes hangt, als je ze schrijft.
“Ook dat is een interessante gedachte. Het is helemaal waar dat binnen bands werken ook maakt dat je jezelf beperkt. Ik zou ooit graag eens mijn complete oeuvre beter willen belichten, het behandelen als ‘one body of work’. Daarbij zou ik ook graag eens de mogelijkheid hebben om als artiest met al mijn liedjes op pad te gaan, zonder dat ik me tot een naam en daar aan gekoppeld werk hoef te beperken.”

WiM: Eigenlijk een beetje wat je deed toen je een paar jaar terug met Mark Lanegan op tournee ging, waarbij jullie beiden materiaal uit al jullie projecten speelden.
“Precies, ik heb nog altijd het gevoel dat het grote plaatje bij veel mensen ontbreekt, terwijl het in feite allemaal uit dezelfde bron komt.”

WiM: Als ik ‘het grotere plaatje’ tot The Afghan Whigs beperk, kan je heel ruwweg constateren dat alle voorgaande albums hun eigen muzikale stijl hadden. Allen onmiskenbaar The Afghan Whigs, maar 1965 is bijvoorbeeld meer R&B, waar Gentlemen wat rauwer is. Do The Beast beperkt zich minder, een bewuste keus?
“Na onze aanvankelijke reünietournee in 2012 was er helemaal geen sprake van een nieuw album. Dat kwam veel later pas, nadat we met Usher op South By Southwest hadden opgetreden. Toen we de beslissing hadden genomen dat er een nieuw album zou komen, wilden we onszelf de vrijheid geven om muzikaal alle kanten op te gaan. Om uithoeken te verkennen en te zien wat wij als band in ons hebben. Wel merk je – en dat is onbewust gebeurd – dat we in blokjes hebben gewerkt en bepaalde liedjes heel duidelijk bij elkaar horen.”

WiM: Heeft dat zijn weerslag gehad op de tracklist?
“Absoluut, het album bouwde zichzelf als het ware organisch op. Zeker op de vinylversie van het album hoor je die blokjes heel goed, omdat ze elk een plaatkant in beslag nemen. Dat hebben we overigens vooraf niet zo gepland, dat kwam gewoon zo uit. Om dat uiteindelijk te benadrukken, is besloten om er een dubbel-LP van te maken.”

WiM: Vinyl wordt door puristen nog steeds als ‘ultieme’ drager gezien. Is die dubbel-LP van Do The Beast wat jou betreft dan ook de ultieme versie?
“Er gaat niets boven het uiterlijk en de vormgeving van vinyl, dus op dat vlak zeker ja…”

WiM: Recent kwam jullie Black Love opnieuw uit op het Music On Vinyl label, die ziet er ook majestueus uit.
“Oh ja? Dat heeft niemand mij verteld. Hele raar zoals dat gaat, het is ons werk en anderen doen er mee wat ze willen. Uiteindelijk zal er wel wat van binnenkomen, maar ja… Platenmaatschappijen… Men lift mee op de publiciteit van wat we nu doen. Ik neem het ze niet kwalijk.”

WiM: Je hebt het alleen over het uiterlijk van vinyl, hoe luister jij eigenlijk het liefst naar muziek?
“Hoewel het natuurlijk enorm hip is om te zeggen dat vinyl zo fantastisch is, ben ik niet zo’n LP-draaier. Esthetisch is het de mooiste vorm om muziek uit te brengen, met mooie grote hoezen en prachtig artwork. Maar praktisch… Ik hou er van om naar een album te luisteren zoals het is bedoeld en dat is één zit van begin tot eind. Als ik uit mijn stoel moet komen om de zoveel liedjes om de plaat om te draaien, haalt mij dat uit die ‘flow’. Dus of het nu via iTunes of streams is, dan wel een cd, ik prefereer die continue luisterervaring absoluut boven het draaien van een LP.”

WiM: Met The Afghan Whigs sta je in juli in Paradiso. Zijn er langetermijnplannen voor de band nu Do The Beast uit is? Of kijk je stap voor stap hoe het zich ontspint?
“Het is na al die jaren met ups en diepe downs een wonder dat ik er überhaupt nog ben, dus ik maak niet te veel plannen. Misschien ga ik wel eens op pad met mijn volledige werk, misschien komt er een nieuwe Twilight Singers, misschien The Afghan Whigs of iets anders. Wie zal het zeggen? Het gaat ons om het hier en nu. Do The Beast is een album waar we enorm trots op zijn, met nummers waarvan we niet kunnen wachten om ze live te gaan brengen. Wat daarna komt, zien we wel als we daar aankomen.”

The Afghan Whigs staan op 14 juli 2014 in Paradiso. Do The Beast is nu uit.