×

Concert

29 november 2017

Her Majesty’s Marrakesh Express is een vlekkeloze geschiedenisles

Geschreven door: Edgar Kruize

Hoe volg je een succesvolle theatertournee op? Gewoon door er nog eens een zelfde soort tour aan vast te plakken. Her Majesty doet het met Marrakesh Express, hun tweede thematournee rond het werk van Crosby, Stills, Nash & Young. Deze ging maandag en dinsdagavond in pemière in de Kleine Komedie in Amsterdam. De band vermijdt in de nieuwe show heel slim een herhaling van zetten en schotelt een voorstelling voor die muzikaal wellicht interessanter is dan de eerste.

De eerste tournee stond met name in het teken van het album Déja Vu, met daar omheen passend materiaal. Marrakesh Express diept de carrière van het immer kibbelende en al dan niet samenwerkende David Cosby, Stephen Stills, Graham Nash en professionel buitenbeentje Neil Young verder uit. “Crosby , Stills, Nash & Young hebben maar drie studio-albums gemaakt”, legt zanger en gitarist Jelle Paulusma aan het begin van de show uit. Om er snel aan toe te voegen dat American Dream uit 1988 en Looking Forward uit 1999 eigenlijk overbodig zijn en dat er dus niets van gespeeld gaat worden. Déja Vu ontbreekt ook goeddeels in het optreden, maar de rest… “komt volledig uit de tijd dat jullie mannen nog een mooi postuur zonder buikje hadden”, grapt Paulusma olijk naar de overwegend oudere dames in het publiek van de Kleine Komedie. “En de tijd dat jullie vrouwen nog lang haar hadden”, zo voegt hij er voor de mannen lachend aan toe.

Het is tijdens de première van de Marrakesh Express theatertournee direct duidelijk wie de voornaamste doelgroep is; de baby boomers voor wie de muziek van CSNY eind jaren zestig en begin jaren zeventig de soundtrack van hun leven was. De track waaraan de tour de naam ontleent heeft de perfecte tournaam, maar is stiekem wel het meest lullige liedje van de avond. Als de trein eenmaal vaart heeft, is het echter genieten. Want Her Majesty valt niet in de nostalgieval en kiest voor juist de meest interessante nummers uit de oeuvres van het viertal dat centraal staat. Met achtereenvolgens Neil Youngs Old Man en van Crosby Stills & Nash Long Time Gone, Wooden Ships en Guinnevere is het direct keihard raak.

Her Majesty bestaat naast Paulusma uit Bertolf Lentink op gitaar, banjo en pedal steel, Diederik Nomden op gitaar en toetsen, Dirk Schreuders op bas en Bauke Bakker op drums. Zang verzorgen ze allemaal en daar zit de kracht van dit combo met dit oeuvre. De samenzang van Crosby, Stills, Nash en – vooruit – Young is hetgeen hen onderscheidt van de massa en de mannen van Her Majesty hebben gezamenlijk net zo’n fraai geluid als zij samen zingen. Tel daarbij een fantastisch muzikaal samenspel waarbij de originele nummers niet slaafs gevolgd worden en je hebt gewoon een voorstelling op een dusdanig niveau dat het veel meer is dan menig ‘tribute to’ avond. Daarbij moet ook zeker nog even de subtiele maar uitgekiende lichtshow genoemd worden, waarbinnen per nummer de originele uitvoerende(n) op de backdrop worden uitgelicht.

De Marrakesh Express-voorstelling voltrekt zich heel organisch, waarbij de muziekgeschiedenis van CSNY op smakelijke wijze tussen de nummers door wordt verteld en naar het heden wordt getrokken als de bandleden hun eigen leven daar tegen afzetten. In zo’n segment wordt verteld over de koortsige staat waarin Neil Young de ‘trilogie’ Cowgirl In The Sand, Down By The River en Cinnamon Girl schreef. Gezien de fantastische versie van Down By The River van Crosby, Stills, Nash & Young die op YouTube de ronde doet, verwacht je dat deze wordt ingezet. Het wordt echter een gierend Cinnamon Girl dat de Kleine Komedie doet zinderen. Het is de opmaat naar het eind van de eerste set die met obscure pareltjes Pre-road Downs en een vlammend gespeeld Sea of Madness wordt afgesloten.

Na de pauze is het smullen door als Bauke Bakker zich vol overgave in Graham Nash’ bijtende protestsong Chicago stort. Hij gaat zo in de woede van de tekst op, dat hij ogenschijnlijk bijna zijn drumstel van het podium mept. De band heeft in de opzet van de show het album 4 Way Street als inspiratie genomen, waarop gierende bandnummers en akoestisch werk (‘wooden music’) elkaar afwisselen. In zo’n akoestisch segment zingt en speelt Her Majesty rond een enkele microfoon. Inhoudelijk wordt echter breder gekeken dan 4 Way Street, want in het tweede deel van de show gespeelde Laughing (Crosby) en So Begins The Task (Stills) staan daar dan weer niet op. De uitvoeringen door Her Majesty zijn echter wonderschoon en zullen boven alles veel bezoekers heel nieuwsgierig naar de originele versies van de nummers, die toch wat minder goed in het collectief geheugen zitten dan ‘de hits’. Dat is hoe dan ook het sterkste punt van Marrakesh Express. De bandleden van Her Majesty hebben heel scherp de krenten uit de muzikale pap gevist en serveren deze op een aantrekkelijke wijze. Zowel de echte liefhebbers als de mensen die voor een avondje nostalgie gaan, zullen na afloop met een grote grijns de nacht weer in wandelen.

Marrakesh Express setlist:

  • Marrakesh Express (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Old Man (Harvest, 1972)
  • Long Time Gone (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Wooden Ships (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Guinnevere (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Right Between The Eyes (4 Way Street, 1971)
  • Tell Me Why (After The Gold Rush, 1970)
  • You Don’t Have To Cry (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Cinnamon Girl (Everybody Knows This Is Nowhere, 1969)
  • Pre-road Downs (Crosby, Stills & Nash, 1969)
  • Sea Of Madness (Woodstock soundtrack, 1969)

———

  • After The Gold Rush (After The Gold Rush, 1970)
  • Only Love Can Break Your Heart (After The Gold Rush, 1970)
  • Chicago (Songs For Beginners, 1971)
  • Laughing (If I Could Only Remember My Name, 1971)
  • So Begins The Task (Manassas, 1972)
  • Alabama (Harvest, 1972)
  • As I Come Of Age (CSN box, 1981)
  • Like A Hurricane (American Stars ’n Bars, 1977)
  • Just A Song Before I Go (CSN, 1977)

———

  • Carry On (Déja Vu, 1970)
  • Through My Sails (Zuma, 1975)