Sinds eind de jaren zeventig worden gitaarsolo’s in bepaalde kringen geassocieerd met inspiratieloze muziek. Vaak zijn het dezelfde mensen die beweren dat een bepaalde roman ‘leest als een trein’ en ‘dat er geen woord te veel gebruikt werd’. Binnen dat denkraam zal de muziek van Hard Working Americans even goed passen als Arjen Lubach op een feestje van de PVV.

Hun muziek meet zich namelijk epische proporties aan: het gemiddelde nummer op dit live album zo’n zes minuten in beslag. Koortjes, uitdijende gitaarpartijen, drums die klinken alsof er heipalen in de grond worden geboord en een toetsenist die Roy Bittan van de E-street band doet verbleken tot een krenterige muzikant. Hard Working Americans zijn gul met hun muziek. Dit album roept op een manier associaties op aan een geanimeerd familiefeest. Meestal zijn de ingrediënten bij dergelijke evenementen basic, maar enkel een kniesoor merkt dat op.

Die aanpak zorgt er evenwel voor dat bijna ieder nummer inwisselbaar is, het is moeilijk om dit album op te splitsen in individuele nummers. Het laat zich beluisteren als een somptueus geheel. Het nummer Stomp and holler doet zijn naam eer aan, Roman Candles is een ballad zoals je die niet meer hoort op radio en bij Ascending into madness verkneukelden we ons aan de rechttoe-rechtaan tekst (‘I’ll quit drinking for the reason that I started drinking’).

We dachten aan de muziek van The Allman Brothers Band, maar ook aan een kruising tussen The Black Crowes en Dave Matthews Band. Minder hanerig en onstuimig dan The Crowes, maar doordrongen van hetzelfde gedegen vakmanschap dat Dave Matthews Band uitstraalt. Op vorig werk coverde deze supergroep werk van de illustere Guy Clark, hier vergrijpen ze zich aan Chuck Berry’s School Day. Vergrijpen, want de snedigheid van Berry’s origineel smelt als sneeuw onder de zon door de XXL-aanpak van HWA.

In een tijdperk waar massa’s mensen loos gaan op de eurodisco van Coldplay, is het moeilijk om Hard Working Americans te beschuldigen van oppervlakkigheid. Dit is geen muziek die hengelt naar de goedkeuring van een fijnproever, maar dit laat zich beluisteren als het muzikaal equivalent van rookworst met boerenkool. Een hartige maaltijd waarna je met vettige vingers de tafel verlaat.