×

Recensie

Rock

13 januari 2017

Half Japanese

Hear The Lions Roar

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Fire Records

Hear The Lions Roar Half Japanese Rock 3.5 Half Japanese – Hear The Lions Roar Written in Music https://writteninmusic.com

De beste kennismaking met de muziek van Half Japanese is hun overdreven lange album 1/2 Gentlemen / Not Beasts. Vanaf de eerste paar noten wordt duidelijk dat de broertjes Jad en David Fair geen gitaar kunnen spelen, niet kunnen drummen en liever praten in plaats van zingen. Daar moet je ruim 2 uur naar luisteren. Vervolgens kun je gillend wegrennen, maar eigenlijk is dat niet terecht. De broers bezitten namelijk zoveel emotie, passie, wilskracht en energie, die ze vervolgens gieten in aanstekelijke liedjes. Ja, het is technisch heel slecht en mooi is anders: het is ze voor deze keer vergeven. Behalve dat het niet bij die ene keer bleef, want dat album kwam uit in 1980. Gaandeweg kreeg de steeds meer bewonderaars. Aangestoken door het enthousiasme, wilden ze de band helpen en meedoen met deze chaotische no-wave/noiserock freakband. Dit waren zeker niet de minsten, waaronder: freejazz saxofonist John Zorn, Velvet Underground drummer Moe Tucker. producer Kramer en illusionist  Penn Jillette. Mede door de invloeden van deze mensen werd Half Japanese sterker en kreeg meer pop-invloeden. Een enthousiast rommeltje zal het gelukkig altijd blijven. Nu David Fair zich al jaren wat heeft teruggetrokken neemt Jad strak de leiding, maar veel veranderen aan het geluid doet dat niet.

Dit is weer zo’n typisch Half Japanese album, dat in de press-release wordt aangekondigd met “Featuring a cohort of past musicians from the 90’s”. Wie dat allemaal zijn staat er dan weer niet bij. Speciaal vermelding krijgen blaasmuzikante Lydia Fischer en celliste Sophie Bernadou. Vooral laatstgenoemde gooit er dikwijls een heerlijk valse noot doorheen, terwijl ze de rest van de tijd mooi sfeervol speelt. Over het algemeen klinkt Hear The Lions Roar lawaaiig en rockt flink, terwijl de pop-invloeden wat meer naar de achtergrond zijn verdwenen. Aanstekelijk zijn wel een plotseling opduikend orgeltje, achtergrondkoortjes en meer spontane vrolijkheid. David Fair zei eens: “we do 2 kinds of songs: love songs and monster songs”. Zo simpel kan het zijn en ook op dit album is het niet anders. Jad zingt over aangevallen worden door gigantische bloedzuigers en een paar liedjes later heeft hij het over “low-life hippie zombies”. De liefdesliedjes lijken hier wat minder aanwezig, maar het valt  vaak ook niet mee om Jads gepraat te verstaan ten midden van al die rommelige herrie.  Ga er maar aanstaan zonder tekstboekje.

Bij Half Japanese weet je als fan na al die jaren wel wat je moet verwachten. Zo is dit niets nieuws, maar klinkt het gewoon weer zoals we van de band gewend zijn. Nog steeds aanstekelijk en vol passie. Nieuwe luisteraars doen er beter aan om eerst wat oudere albums te luisteren, omdat die veel beter het basisgeluid blootleggen en je zodoende beter snapt wat deze band zo leuk maakt. Aan de andere kant, als eerste kennismaking is dit een leuk en betrekkelijk toegankelijk album.



  1. Wherever We Are Led
  2. Attack of the Giant Leeches
  3. Here We Are
  4. It Never Stops
  5. Of Course It Is
  6. On the Right Track
  7. The Preventers
  8. Hear the Lions Roar
  9. Do It Now
  10. On Top
  11. Its Our Time
  12. This Is What I Know
  13. Super Power