Stoned Side Of The Mule is het vierde en laatste album dat verschijnt om het twintig jarig bestaan van Gov’t Mule luister bij te zetten. Dark Side Of The Mule (met covers van Pink Floyd’s beroemde album) was vermakelijk, Sco-Mule (fusion met Jonn Scofield) was indrukwekkend, Dub Side Of The Mule (met reggae legende Toots Hibbert) was grotendeels nep, maar deze Stoned Side Of The Mule mag er wezen.

Gov’t Mule’s zanger en bandleider Warren Haynes is een veelzijdig gitarist waarvoor het snarenwerk van Keith Richard, Brian Jones, Mick Taylor en Ron Wood niet echt een enorme uitdaging is. Haynes is echter geen groots zanger en dat blijkt ook weer op dit album. De muzikale interpretaties zijn best goed, maar vocaal haalt Haynes het niet bij Jagger. De songkeuze is dik in orde. Waar de Stones bij concerten vooral kiezen voor de hits, speelt Gov’t Mule gewoon het (naar mijn mening) beste Stones nummer ooit: Can’t You Hear Me Knocking van Sticky Fingers. Ze doen dat ook nog eens zeer verdienstelijk. Ook met de keuzes voor Monkey Man, Slave en Doo Doo Doo Doo Doo kunnen we alleen maar instemmen.

Deze liveregistratie is vooral interessant voor Gov’t Mule fans en toch wat minder boeiend voor Rolling Stones fans. Naast de matige vocalen schort er namelijk nog iets wat na vaker beluisteren pas doorsijpelt. De ritmesectie is wat te log, de schwung zit er niet altijd lekker in. Er wordt zeker niet houterig gespeeld, maar op de een of andere manier loopt het niet. Dat zal ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat de Stones de nummers honderden of zelfs duizenden keren hebben gespeeld en Gov’t Mule hun repertoire elke avond opnieuw samenstelt en veel van deze nummers voor het eerst speelde. Voor die variatie verdient Gov’t Mule overigens een dikke pluim. Veel te veel bands spelen te vaak dezelfde set. Bij Gov’t Mule is geen enkele setlist gelijk aan een eerdere.

N.B.

Degenen die hun platenspeler al hebben opgeruimd hebben overigens dikke pech want dit album verschijnt alleen op vinyl.