×

Recensie

Rock

14 juni 2018

Gabriella Cohen

Pink Is the Colour of Unconditional Love

Geschreven door: Frank Gesink

Uitgebracht door: Captured Tracks

Pink Is the Colour of Unconditional Love Gabriella Cohen Rock 4 Gabriella Cohen – Pink Is the Colour of Unconditional Love Written in Music https://writteninmusic.com

Het debuutalbum  Full Closure and No Details van de Australische zangeres- en muzikante Gabriella Cohen bereikte ons in Europa een jaar te laat. Belangrijker was dat het ons gelukkig alsnog bereikte via de reissue. Het album staat vol typerend luie, Australische vocalen, 60’s Phil Spector koortjes, veel echo op de productie en een flinke scheut lo-fi psychedelica. Een concept over gebroken harten en verdriet hield alles tot slot bijeen. Niets nieuws onder de zon, maar trefzeker uitgevoerd en bovendien erg stijl- en sfeer vast. Je kunt het degelijk noemen, maar daarmee doe je wel het spelplezier en de catchyness van het geheel teniet.

Nu is daar opvolger Pink Is the Colour of Unconditional Love, dat ons deze keer wel op tijd bereikt. Dus we hebben nu lekker alweer een nieuw album vol luiheid en rafelrandjes. Nog steeds heeft ze het eigenwijs rommelig zelf geproduceerd namelijk, in Australië, tot ze plotseling met Foxygen mee op tour mocht en het restant heeft afgemaakt in onder andere Portugal.  Gebleven zijn de 60’s pop-invloeden met koortjes, zo ook de psychedelica. Maar dit keer is er zoveel meer variatie. Neem nou de 60’s pop van Baby die plots zonder aankondiging overgaat op 90’s ska.  Of de countryballad Recognise my Fate dat op het eind opeens strijkers toevoegt. Hi Fidelity gaat er met de eer vandoor als het gaat om het buitenbeentje van het album door opeens te verrassen met New Orleans swampfunk waar Dr. John vast blij van zal worden.

Cohen is niet de meest begaafde songwriter, maar ze snapt altijd wel hoe een concept door te trekken. Dit keer gaat het weer over liefde: geen gebroken harten dit keer, maar (vaak onbeantwoord) verlangen. Gekoppeld aan een satirisch verhaaltje over de roem en rijkdom van LA, Californië,  valt er weer genoeg geklaag en gezeur te bespeuren in haar lyrics. We moeten het allemaal maar met een korreltje zout nemen, want nergens klinkt het ook maar één moment alsof ze het meent en de muziek blijft even gezellig en zomers. Alsof ze in de rol van een karakter duikt. Dat is niet erg, want zo is Gabriella Cohen vooral een mooie verhalenverteller met beknopte teksten, catchy refreintjes en een stem die ergens het midden houdt tussen blues en soul. Het beste voorbeeld van zo’n bizar verhaal is te vinden in het vreemd getitelde Neil Young Goes Crazy dat vertelt over iemand aan de beterende hand van een depressie en er vervolgens een wagonlading Neil Young-achtige gitaarsolo’s tegenaan gooit.

Zo klinkt deze opvolger in alle opzichten als een verbetering en een logisch vervolg op het debuut. Met vooral meer variatie. Maar Cohens muziek heeft een verraderlijk “niets-aan-de-hand toontje” wat je bijna zou verwarren met “het ene oor in, het andere uit”, ware het niet dat het zo sterk in elkaar zit en je stiekem mee neuriet, terwijl je onderwijl verbaast je oren spitst voor die ene onverwachte stijl-switch in een track waar je dat helemaal niet verwacht. Is het gespeelde nonchalance, of kost het haar echt allemaal geen moeite en gaan we nog zwaar verrast worden bij een derde album? We gaan het zien, tot die tijd is dit een erg fijn zomeralbum!



  1. Music Machine
  2. Baby
  3. I Feel So Lonely
  4. Miserable Baby
  5. Mercy
  6. Change
  7. Neil Young Goes Crazy
  8. Recognise My Fate
  9. Morning Light
  10. Hi Fidelity
  11. Sky Rico