×

Fish op eigen kracht: in gesprek met Derek William Dick (deel 1)

Fish, zanger, Schot, bevlogen mens. Written In Music sprak met hem over gezondheid, touren anno nu, over zijn teksten, over het maken van muziek, over politiek maar vooral ook over zijn nieuwe album en de thematiek daarvan. Een openhartig gesprek met de zanger die ons prachtige albums bracht als Vigil In A Wilderness Of Mirrors, Sunsets On Empire, Raingods With Zippos, 13th Star en A Feast Of Consequences. Als je onbekend bent met zijn solo werk, ken je hem misschien van Marillion, waar hij in de jaren ’80 de zanger van was. Dit is het eerste deel in de serie Fish op eigen kracht: in gesprek met Derek William Dick.

Woensdag 24 oktober 2018. Het is de dag van het optreden van Fish, eens de voorman van Marillion, inmiddels met een fraaie solo carrière, in het Nijmeegse Doornroosje. A Feast Of Consequences, zijn vorige album, was een hoogtepunt in zijn carrière en nu, een paar jaar later, ontvouwen zich de contouren van zijn nieuwe album, Weltschmerz. De EP A Parley With Angels was een meer dan geslaagd voorproefje. We krijgen de gelegenheid om met de zanger te spreken, voor aanvang van de soundcheck. Eerst met de band kijken naar de tourbus die binnen in het goed geoutilleerde Doornroosje op een plateau eerst de hoogte ingaat om daar vervolgens te draaien. Een uniek iets in de wereld: draaiplateaus en heffen tegelijk zag je niet eerder bij een concertzaal. Met deze gedeelde ervaring lopen we met Fish mee naar zijn kleedkamer. Vitamines op tafel. Fish zorgt, op zijn zestigste, goed voor zijn gezondheid. Hij biedt ons een watertje aan terwijl hij een aantal vitamines nader aanduidt.

WiM: Dat is niet een plaatje dat veel mensen hebben van de rockwereld, geen drank, geen drugs.
‘Dat kun je natuurlijk ook niet blijven doen. Gezond leven, daar bewust in kiezen, dat doe ik al geruime tijd. Dit is een lange tour, de langste tour die ik op me heb genomen. Het idee was om, in Europa en in het Verenigd Koninkrijk vijftig optredens te doen. Toen we ermee begonnen, dachten we: “Dat is een goed plan! Dat gaat wel lukken.“ Maar toen het dichterbij kwam, realiseerden we ons dat het er een heleboel waren. Maar het gaat goed. We hebben er nu 24 op zitten. Mijn stem houdt het goed. Ik heb twee verkoudheden getrotseerd. Maar wat wil je? Als je in deze tijd van het jaar tourt, is dat hetzelfde als wanneer je als eend over lang gras vliegt dat wemelt van de jagers. Overal kun je een virus oppikken. Ik ben daarom ook gestopt met signeersessies na optredens. Dat was helemaal alsof je tapdanste in een mijnenveld. Mensen die, al kuchend naar je toekomen en vragen om een selfie, terwijl je denkt: “Zout op met die bacillen en virussen.” Wat ik belangrijk vind, wat mijn verantwoordelijkheid is, dat is er staan in die meer dan 40 shows en ervoor zorgen dat ik goed bij stem ben. Daarom doe ik wat ik doe. Ik geef niet meer zoveel interviews. En ja, wat ik neem, zijn B12 en D3 vitamines, allemaal om ervoor te zorgen dat mijn immuunsysteem goed werkt. Elke avond op het podium, elke avond transpireer ik. Al is het maar twee uur, het is erg intensief.

WiM: Jij zit bepaald niet stil tijdens een show.
‘Nou, ik ben minder beweeglijk dan ik was. Ik zorg ervoor dat ik een barkruk op het podium bij me heb. Ik had al eerder last van mijn rug. En tijdens de tour van 2015/2016 werd dat alleen maar erger. Tegen het einde van 2016 heb ik een zware operatie gehad, om de zenuwen in mijn rug vrij te maken. Ik had gehoopt dat die operatie ervoor zou zorgen dat ik weer helemaal het mannetje was. Maar een aantal dingen gebeurden toen. Ik had ook een forse schouderoperatie en dat zorgde ervoor dat mijn herstel werd opgeschort. Ik merk dat nog behoorlijk aan mijn benen en knieën. Gisteren waren we in Paradiso en ik zag de trappen die naar het podium leidden en ik dacht: “Oh, fuck…”

WiM: Ik zag je bijschrift bij de foto van de trap in Paradiso waar je het al had over het gevoel van een stormbaan en ik zag je nu de trap op lopen. Je kon zien dat het je energie kostte. Is het echt zo erg?
‘Ja, ja, ja. Het doet erg veel pijn. Vooral in mijn knieën. Ik kan gewoon echt niet zoveel bewegen als ik vroeger deed. Ik kan wel wat, maar lang niet zoveel. Ik moet er ook van bewust zijn dat twee uur op het podium ook effecten heeft op mijn rug. Daarom heb ik ook die barkruk. Die past ideaal in de setting van Clutching At Straws’.

fish22

WiM: Hoe gaat de toer tot nu toe?
‘Alle concerten hier in Nederland zijn uitverkocht. De meeste zijn wel uitverkocht. Ik geloof dat Paradiso er gisteren vijftig tekort kwam voor een uitverkocht huis. Ik heb hier in Nederland eigenlijk altijd veel ondersteuning gehad, zeker ook vanuit de fans’.

WIM: Je hebt ook een aantal concerten geboekt in Polen en in Duitsland. In hoeverre kun je daar dan van een zelfde beleving spreken?
‘Als ik Polen en Nederland neem, dan heb je daar de grotere optredens. Je hoort mijn muziek op de radio. En dan is het echt niet alleen voor de zoveelste keer Kayleigh en Lavender. Dat maakt een groot verschil. Mensen weten wat ik doe, kennen mijn muziek als solo artiest. Natuurlijk komen er mensen die me uit mijn Marilliontijd kennen, maar waar mijn muziek gekend is en op de radio komt, daar komen mensen ook naar mijn optredens, voor mijn muziek. Ik heb daarom nu ook de stap gezet keuze om mijn muziek te laten streamen. Ik heb dat steeds vermeden. Ik wilde niet op Spotify en niet naar andere streaming services want wat ze aan opbrengst voor artiesten brengen, dat is echt praktisch niets. Maar tegelijk, de muziekindustrie verandert echt compleet. In de jaren ’80 was het nog zo dat je tourde om een album onder de aandacht te brengen. Maar nu is het anders: het album promoot de tour.

WiM: Hoe was wat dat betreft dan het effect van A Parley With Angels, je meest recente EP?
‘Ik heb nog niet alle gegevens en statistieken kunnen zien; ik weet het dus niet. Daar wil ik nog induiken als ik terug ben van de tour. Maar goed, net als Steven Wilson zat ik op het spoor om niet de streamingkant in te gaan. Toen hij naar Universal ging, werd hij door hen overtuigd. James Cassidy, producer van Songs From The Mirror en van Suits en met wie ik al jaren bevriend ben, die ook bezig is met digitale muziek en echt wel weet waar hij het over heeft, zei tegen me: “Je moet het gewoonweg doen. De industrie is echt veranderd. Je wordt niet zomaar door radiozenders gedraaid, ja, ok, die zenders die classic rock spelen, die draaien je wel, maar je wilt tegelijkertijd dat je muziek gehoord wordt. Dan is streamen van muziek meer dan een alternatief: het is zo ontzettend gemeengoed geworden. Je muziek vindt dan de weg naar veel meer mensen. Neem Steven Wilson. Zijn concerten worden in India concerten erg goed bezocht. Dat komt niet van de lucht.” En dat is wat het is: de live scene leeft er. Dus door muziek te gaan streamen, waar veel mensen in Nederland naar luisteren, net als in Noorwegen en Chili, drie van de landen waar mijn muziek het meest gestreamd wordt, bereik ik meer mensen met mijn muziek. Goed, het zegt niets over de verkopen van albums én qua opbrengst doet het weinig, maar dat is wel de manier waarop je hoopt dat mensen naar je concerten gaan komen, dat is wel de kern van waar het nu in de muziekindustrie om gaat. In de zomer heb ik de keuze gemaakt om mijn eerdere albums als digitale download beschikbaar te stellen. Toen zeiden mijn vrienden: “Downloaden, dat is al helemaal passé, voor ons is het streamen waar het om gaat. Ik stoor me daar ergens wel aan. Ik geef veel geld uit aan het maken van opnames in goede studio’s en zorg dat die opnames kwalitatief hoogstaand zijn en dan luisteren mensen op hun mobieltje naar MP3-kwaliteit. Het schuurt wel met waar ik voor sta in muzikaal opzicht. Maar dat is wel de werkelijkheid nu. Wat ik ook ervan vind. We hebben in juni en juli dus gezorgd voor downloads, voor streamen van de muziek’.

‘Ik realiseerde me in januari 2018 dat we meer nummers zouden hebben dan voor slechts een album. De nummers waren te lang. Ik had een album kunnen maken met slechts 3 van de nummers die we klaar hadden. En toen heb ik gezegd: “We maken er een dubbelalbum van.” En dat zouden we nooit op tijd klaar hebben voor release in de zomer. Met die gedachte was het een kleine stap wat we klaar hebben al uit te brengen en op Spotify te zetten. Dan kon iedereen het toch horen voor we op tour gaan. We hebben nieuwe nummers gecombineerd met live nummers van de vorige tour die we deze tour niet gingen spelen en zo leidde dat dus ook tot de EP Op hun beurt droegen die resultaten weer bij aan de bekostiging van het album. We nemen 150 minuten muziek daarvoor op. Dat kost natuurlijk wel wat, maar ik kan straks ook geen € 150,- voor die dubbelaar vragen.

WiM: Ga je wel werken met preorders voor het album? Dan heb je toch ook al vooraf bekostiging?
‘Natuurlijk kan ik het wel doen met sites waar fans er allerlei extra’s bij kunnen krijgen, maar de sites die dat doen, die vragen dan zelf forse bijdragen van om en nabij 20 procent om mee te beginnen. Niet alleen draagt dat dan niet bij aan de muziek, want ik kan het niet investeren, maar dan komt het bij die firma’s terecht; vaak verplichten ze je nog tot het gebruiken van een specifieke credit card, waar zij dan weer provisie over ontvangen. Dus waarom dan niet het zelf doen? Met de EP hebben we dat laten zien. Helemaal onafhankelijk. Zelf direct iets bieden aan de fans zodat ze er het meeste aan hebben.

Foto’s: Kai R Joachim