In een wereld waar veel 90s-bandjes voor het geld in de voortrazende reünietrein springen, zijn er ook altijd nog de bands die weer bij elkaar komen omdat hun verhaal niet is afgerond. Failure kan in die laatste categorie worden geschaard. Want laten we eerlijk zijn, voor het geld zal het trio het niet hoeven doen.

Dat is echter wel zo verfrissend. 19 jaar na het uiteengaan van de groep is creatieve tandem Ken Andrews en Greg Edwards met drummer Kellii Scott gewoon weer gestart waar eind jaren ’90 de gezamenlijke rit als Failure stopte. Dat doet de groep op ingenieuze wijze door materiaal uit de archieven (Petting The Carpet, I Can See Houses) een opfrisbeurt te geven en te koppelen aan een reeks bijna ambient te noemen stukken en een flinke worp nieuwe nummers. De voet in het verleden terwijl met de andere een ferme stap naar voren is gemaakt, maakt van The Heart Is A Monster een album dat daadwerkelijk klinkt alsof de band de afgelopen 19 jaar gewoon op dezelfde voet is doorgegaan.

Failure zweefde in de jaren ’90 altijd nét buiten het spectrum aan bands dat wel naar de massa doorbrak. Hun muziek zweefde een beetje tussen space rock en alternatieve rock in en doordat ze nooit de makkelijkste weg kozen, maakte dit dat Failure een band was die vaker een ‘namecheck’ kreeg van collega’s dan dat ze daadwerkelijk albums verkochten. Daar zal het 18 tracks tellende en tekstueel de wereld van dromen en het onderbewuste onderzoekende The Heart Is A Monster weinig aan veranderen.

Echter, muzikaal is dit weer een album waarop de band de collega’s even de oren wast met puike ideeën en spannende overgangen tussen de tracks. Nu is het niet altijd raak natuurlijk. De ballade Mulholland Dr. klinkt aan de oppervlakte erg fraai met bijna Beach Boys-achtig te noemen invloeden. Maar ergens klinkt de track ook wel gedateerd en valt het sonisch niet helemala lekker binnen de rest van het aanbod. Nee, dan de ronkende tracks als het noest voortbeukende Hot Traveler (een track waar Queens of The Stone Age jaloers op zou zijn), het tussen droom en nachtmerrie heen en weer vliegende A.M. Amnesia of opvallend genoeg het enorm actueel en urgent klinkende oudje I Can See Houses (een tergend langzaam maar hypnotiserend opbouwende track) die dit album de meerwaarde geven. De wereld gaat hier wederom niet mee veroverd worden, maar het is goed dat de band puur op artistieke gronden het avontuur weer opzoekt.