Zondag jl. was vermoedelijk voor het laatst een lid van Pink Floyd voor een show in ons land. Het betrof een bombastische uitvoering van The Wall, de show waarmee Roger Waters met heel veel succes al drie jaar over de wereld trekt. Een uitverkochte Amsterdam Arena zag een nog altijd zeer fitte Waters een show geven die veel indruk maakt. Hoewel het concept van The Wall inmiddels ruim dertig jaar oud is, is het nog altijd verrassend actueel door bijvoorbeeld nieuwe muren in de Gaza strook en langs de grens tussen Mexico en de Verenigde Staten. Vervreemding was destijds een belangrijk thema en lijkt vandaag de dag door alle sociale media die veel mensen paradoxaal genoeg in een isolement plaatst, zelfs nog actueler.

Bij binnenkomst valt de omvang van de muur op; over de breedte van het hele veld en doorlopend over de eerste ring. Een enorm gevaarte waarvoor heel wat bouwstenen nodig zijn. Tijdens het eerste deel van de show wordt de muur volgebouwd en verdwijnt de band langzaam helemaal uit het zicht. De start van het spektakel doet nogal fascistisch aan en die indruk komt meer dan eens terug. Iemand die The Wall niet kent en de show voor het eerst zag, zal zich hebben verbaasd over de fascistische vertoning. Het decor tijdens een nummer In The Flesh zou nazi-architect Albert Speer tevreden hebben gestemd. De zwarte jassen, rode armbanden, het hamerlogo, de Duitse machinegeweren en het militaire karakter deed meer dan eens aan de NSDAP congressen in Neurenberg denken. Naast deze wellicht passende, doch dubieuze setting speelt Waters’ voorliefde voor bommenwerpers een belangrijke rol in de show. Al kort na de start zien we een miniatuur bommenwerper in de muur duiken en in het tweede deel worden virtuele kruizen, halve manen en bijbehorende sterren, davidsterren, dollars en ook bedrijfslogo’s van Shell en Mercedes als bommen uit de luiken geworpen. Waters is echter geen fascist, maar een voorvechter van wereldvrede en mensenrechten. Die kant van hem komt duidelijk naar voren in de indrukwekkende projecties op de muur. Foto’s van oorlog- en terrorismeslachtoffers en kreten als ‘Fear Builds Walls’ onderbouwen zijn betoog. The Wall is een mediabombardement met weinig ruimte voor subtiliteit.

De muziek van The Wall is tamelijk theatraal en nogal wisselend van kwaliteit. Naast uitmuntende nummers als Comfortably Numb, Another Brick In The Wall, Hey You en Run Like Hell zijn er ook stukken die lang niet iedereen kunnen boeien zoals The Trial en Outside The Wall. Tijdens de show wordt het album gevolgd en worden we niet getrakteerd op additionele nummers als When The Tigers Broke Free (uit de film van The Wall). Zoals wel vaker in de Arena is het geluid tamelijk schel, maar desalniettemin acceptabel. Bezoekers die diverse uitvoeringen van The Wall hebben gezien, klaagden over het geluid: het slechtste dat ze tijdens de tournee hadden gehoord…

Waters bedankte het publiek in het Nederlands en deed zichtbaar zijn best om het correct uit te spreken. Een leuk gebaar van de rockveteraan (70) die naar verluidt nog een album wil uitbrengen om zijn carrière daarna te beëindigen. Als dat album net zo goed is als Amused To Death, dan kijken we er zeker naar uit. Al met al was deze uitvoering van The Wall een imposant besluit van een van de meest invloedrijke rockbands ooit.

https://www.youtube.com/watch?v=op1rCCnbzRQ