Enablers klinkt alsof zanger- en poëet Pete Simonelli een zelfgeschreven verhalenbundel voorleest, terwijl een rockband deze verhalen muzikaal begeleidt. In het beste geval zorgt de band voor extra spanning en diepgang wanneer er een spannend moment in het verhaal moet worden aangedikt of wanneer het juist vraagt om een extra intiem rustmomentje. Op momenten dat het niet werkt, kun je afvragen welke idioot er in hemelsnaam door dat prachtige verhaal heen speelt. Flarden noise, rock en vrije improvisatie worden dan wel gebruikt om er een muzikaal geheel van te maken, toch zal het voor de ongetrainde luisteraar eerder overkomen als een hoorspel of luisterboek.

Het is dan ook goed om te horen dat de band op dit album muzikaler dan ooit klinkt. De productie op dit album klinkt meer open en ruimtelijk. Een toegankelijk geluid dat vooral te wijten is aan de  klank van de gitaren, die meer dan ooit gebruikmaken van veel  ruimtelijk klinkende effectpedalen. Waar voorgaande albums droog en afstandelijk klonken, gaat er dit keer een soort warmte van uit. Meer ruimte is er ook voor muzikale uitspattingen waarop de band een instrumentale jam inzet.

Een nadeel van de muzikale evolutie op The Rightful Pivot is dat de spanning die te horen was op voorgaande albums nu een beetje is verdwenen. Harde noiserock zorgde voor extra dynamiek op momenten dat het verhaal er om vroeg. Simonelli dicteerde als het ware de muziek met subtiele veranderingen in de klank van zijn stem. Nu lijkt het andersom, waarbij instrumentale uitbarstingen lukraak worden ingezet wanneer de band daar zin in heeft. Zijn stem verheft zich boven de muziek, maar dikwijls is deze agressie niet van invloed op het verloop van het verhaal. Dit heeft tot gevolg dat het album minder logisch omspringt met emoties en dus niet aanvoelt als één geheel.  Het al eerder aangehaalde punt komt nu sterker dan ooit naar voren: “Welke idioot speelt er door mijn luisterboek heen?”.

Toch staan de prachtige teksten van Simonelli nog steeds centraal, soms overdreven wollig, dan weer simpel. Zwarte humor wordt vaak gebruikt om een punt duidelijk te maken, zoals in Went Right, waar met de volgende zinnen het patserige taaltje van racistische straatbendes in het belachelijke wordt getrokken:
“Walked Smack into a stand-off between neighborhood grunts. In wife-beaters and jeans, holding bats and chains. And, turning, one says: What The Fuck?! And another, higher voice says: Yeah, what the fuck,, white boy?! And white boy says: Oh Fuck!”

Zo wordt een onsamenhangend album gered door een heerlijk duistere sfeer en prachtige, zwart komische verhalen. Enablers blijft lekker eigenzinnig, maar hopelijk zorgt een betere balans tussen verhalende teksten en dynamische muziek op een volgend album weer voor meer samenhang.