De Amerikaanse rockband Dub Thompson bestaat voornamelijk uit gitarist Matt Pulos en drummer Evan Laffer, met soms wat sessiemuzikanten. Aan de basis van hun muziek ligt lo-fi garagerock met een flinke scheut postpunk. Met hulp van Jonathan Rado (Foxygen) werd in het bloedhete Bloomington, Indiana dit debuut opgenomen. Die hitte is de twee 19-jarige jongens zeker naar het hoofd gestegen, want vol jeugdige energie stootten ze prompt een hele platenkast aan invloeden omver. Wat restte was een spelletje “iene-miene mutte” met de albums die nu over de vloer verspreidt lagen; welke muzikale stijlen in welk nummer gebruiken?

Naast die basis van garagerock en postpunk kent dit album namelijk heel wat onvoorspelbare wendingen en vreemde stijlcombinaties. Onder andere krautrock, dub/reggea, psychedelische folk, noiserock, electronic, country en vrolijke popdeuntjes worden aan deze basis toegevoegd, dit zijn slechts enkele voorbeelden. Normaal gesproken zou dit voor een rommelig en chaotisch geheel zorgen. Chaotisch is het dikwijls, maar rommelig nooit. De jongens weten erg goed hoe alle vreemde overgangen in de nummers passen. Op het moment dat je naar een krautrock-achtig nummer denkt te luisteren, worden er geleidelijk meer (elektronische) effecten toegevoegd tot het refrein explodeert in een heus freakfolk-festijn. Zo wordt er telkens met de muziek en de luisteraar gespeeld, op een organische manier wordt die verrassingsaanval ingezet.

Het is een druk, vermoeiend album. Toch, het resultaat mag er wezen, want saai wordt het geen minuut. Een positief punt is dat het geheel na een krap half uur voorbij is. In dat half uur heb je genoeg stijlen en wendingen om je oren gekregen. Langer hoeft dit album niet te duren.