Na vier jaar is de uit Athens, Georgia afkomstige countryrockband Drive-By Truckers terug met een nieuwe plaat. Ondertussen is er veel veranderd; zangeres en bassist Shonna Tucker verlaat in 2011 de band en neemt pedal-steel gitarist John Neff mee, bij de oprichting van haar eigen band, genaamd Shonna Tucker & Eye Candy. Een vorig jaar uitgekomen interview met songwriter Patterson Hood meldt dat de band als vervangende bassist Mike Patton heeft aangetrokken en dit werd op Wikipedia klakkeloos overgenomen. Hoewel de zanger van lichtexperimentele rockbands als Faith No More en Tomahawk niet vies is van een beetje country – Tomahawk speelt live bijvoorbeeld wel eens een cover van George Jones – was dit uiteraard een foutje. De bassist die de band is komen versterken is Matt Patton, van The Dexateens.

Voorafgaand aan dit nieuwe album werd vorig jaar de re-issue van live-album Alabama Ass Whupin’ uitgebracht. De band zegt voor English Oceans sterk beïnvloedt te zijn door dit album. Een losser, spontaner geluid is het gevolg. Het album klinkt minder gepolijst, er is ruimte voor instrumentale jams binnen de nummers en het algehele geluid is meer simpel en open. Vooral drums en toetsen krijgen veel ruimte om te ademen. Deze muzikale vrijheid is bijvoorbeeld goed te horen in Pauline Hawkins, waar midden in het nummer de ruimte wordt gelaten voor een uitgebreide pianosolo. Op nummers van Cooley, die vaak meer op country gericht zijn, wordt de pedal-steel nog wel eens gemist.

Met songwriters Jason Isbell en Shonna Tucker nu beiden uit de band, rust het liedjes schrijven volledig op de schouders van Mike Cooley en Patterson Hood. Dit blijkt echter geen probleem te zijn. Duistere verhalen voeren nog steeds de boventoon, maar de toon is vaak wat meer melancholisch en hoopvol. Dit bereikt zijn hoogtepunt op Grand Canyon, een nummer ter ere van de in 2013 overleden merchandise-verkoper, muzikant en vriend Craig Lieske. Waar Cooley’s vocalen op veel albums van de Drive-By Truckers vooral diende als verrassingsaanval, wisselen de twee hier de lead-vocalen per nummer. Waar Hood’s vocalen hoog en licht zeurderig zijn, klinkt Cooley veel donkerder en rokerig. Dat laatstgenoemde een nummer zingt dat is geschreven door Hood, zorgt ervoor dat hij uiteindelijk één nummer meer zingt dan hem.

De band staat er niet om bekend hun geluid veel te veranderen, maar subtiele veranderingen zorgen toch gelijk voor een iets ander geluid. De meer lichtvoetige sfeer en de grotere rol voor toetsen op dit album zorgen ervoor dat de band nu iets meer klinkt als een bar-band. Dit in tegenstelling tot het zwaardere, meer moeras-achtige geluid van sommige oudere albums. Veel fans zijn van mening dat de band met Southern Rock Opera , Decoration Day en The Dirty South een soort heilige trilogie op hun naam heeft staan. Een trilogie waarbij zware, zompige rock domineert. Als je van mening bent dat de band daarmee een standaard zette waar ze steeds tegenop moeten boksen, zal het lichtere geluid van dit album hoogstwaarschijnlijk tegenvallen. Gelukkig doen de heren hun eigen ding, zonder de druk te voelen om het verleden te moeten evenaren. Het zorgt ervoor dat English Oceans een erg fris album is, gefocust en vol rauwe energie.

Tracklisting English Oceans:

1. Shit Shots Count
2. When He’s Gone
3. Primer Coat
4. Pauline Hawkins
5. Made Up English Oceans
6. The Part of Him
7. Hearing Jimmy Loud
8. Til He’s Dead or Rising
9. Hanging On
10. Natural Light
11. When Walter Went Crazy
12. First Air of Autumn
13. Grand Canyon