×

Recensie

Rock

23 april 2018

DeWolff

Thrust

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Mascot Records

Thrust DeWolff Rock 4.5 DeWolff – Thrust Written in Music https://writteninmusic.com

DeWolff bouwde in het voorbije decennium grotendeels op eigen kracht een goede reputatie op en groeide uit tot een van Nederlands beste rockbands. Met hulp van hun nieuwe label (Mascot Records) hopen ze nu de rest van de wereld te veroveren. Thrust zou wel eens het doorbraakalbum in veel landen kunnen worden want de muziek is compacter, directer, minder psychedelisch en gevarieerder, maar bevat toch alle ingrediënten die het tot een typisch DeWolff album maken.

Het nog steeds jeugdige trio bezit al jarenlang een eigen studio in Utrecht en besloot ditmaal ook zelf achter de knoppen te gaan zitten om de sound vast te leggen die men voor ogen heeft. Dat is prima gelukt want Thrust klinkt vanaf begin tot eind uitgebalanceerd, krachtig en vertrouwd. Al bij de eerste nummers Big Talk, California Burning en Once In A Blue Moon is duidelijk dat de bands haar jaren zeventig roots niet heeft verloochend en tegelijk weer een paar stappen vooruit heeft gemaakt. Vooral Once In A Blue Moon zit compositorisch sterk in elkaar. Double Crossing Man is simpeler van opzet, maar swingt dat het een aard heeft en doet in de verte enigszins aan Black Keys en Rolling Stones denken.

Tombstone Child kent een persoonlijke tekst net als een paar andere nummers. “Vroeger was ik erg slecht in het op papier zetten van een sterke emotie. Ik was of te blij of te verdrietig om er op dat moment een lied over te schrijven,” aldus Pablo. Halverwege de twintig is hij over die drempel heen en durft hij over zijn gevoelens te schrijven. Deceit & Woo gaat over lompe zakenman die het tot president van de Verenigde Staten schopte en die via Twitter zijn mening over van alles en nog wat de wereld inslingert, graag mensen ontslaat en links en rechts alles en iedereen schoffeert, maar tegelijk kritisch is over de NRA en het geweld in videospelletjes. Het nummer staat al meer dan een jaar online en mag bekend worden verondersteld. Het intermezzo is lekker recalcitrant en de gitaarsolo minstens zo spacey als Monster Magnet en Hawkwind.

Freeway Flight begint ingetogen en is geïnspireerd door het album dat Robert Plant en Alison Krauss maakten, roept door baritongitaar associaties op met een Sergio Leone western, maar ontpopt zich tot een swingende rocktrack zoals Grand Funk Railroad die in hun hoogtijdagen maakten. Tragedy, Not Today is een prachtig voorbeeld van de progressie de mannen hebben gemaakt. Een arrangement a la Humple Pie, een stampend ritme en persoonlijke tekst. Sometimes begint bijna als een reggae nummer, maar herinnert door de orgelsolo toch wel aan Deep Purple, al zeggen we er meteen bij dat Thrust minder invloeden van Deep Purple en ook Doors kent dan vorige DeWolff albums. Swain is rock and roll zoals je die tegenwoordig nog maar zelden hoort en onderstreept dat DeWolff oude zielen in jonge lijven zijn. Het is dat we niet in reïncarnatie geloven anders zouden we toch denken dat mensen als Steve Gaines en Paul Kossoff in Limburg zijn wederopgestaan. Outta Step & Ill At Ease is de enige compositie die niet door de hele band, maar alleen door Pablo in Madrid werd geschreven over het leven op tournee. Het nummer heeft een episch karakter, een rijke instrumentatie en onderstreept nog eens het talent van Pablo die op internet al werd vergeleken met legendarische muzikanten uit The Eagles, The Band en Allman Brothers.

Concluderend mogen we stellen dat de broertjes Van de Poel en Robin Piso een ijzersterk album hebben afgeleverd dat menig rondje in de CD-speler of op de grammafoonspeler zal draaien. Hopelijk gaat die gehoopte, wereldwijde doorbraak er nu snel komen.

Bandfoto: Sven Signe



  1. Big Talk
  2. California Burning
  3. Once in a Blue Moon
  4. Double Crossing Man
  5. Tombstone Child
  6. Deceit & Woo
  7. Freeway Flight
  8. Tragedy? Not Today
  9. Sometimes
  10. Swain
  11. Outta Step & Ill at Ease