De naam Allman moet als een loden last wegen. Devon Allman lijkt onder de muzikale invloed en erfenis van pa Greg en oom Duane te bezwijken en slaafs in de voetsporen van zijn illustere voorgangers te treden. Je zou verwachten dat hij als jonge hond lekker wil vlammen, rebels zijn kont tegen de krib gooit en een tegendraadse plaat aflevert. Helaas volgt hij keurig de gebaande paden die zijn familie voor hem bereidde. Dat levert geen slechte plaat op, integendeel Allman doet zijn naam eer aan en levert een degelijk southern rock album af.  Allman is een goed gitarist, een matig zanger en een componist die risico’s schuwt. Turquoise is een veel te brave plaat die ook door vader Greg gemaakt had kunnen zijn.

Vorig jaar liet Allman met zijn Royal Southern Brotherhood al horen geen haarbreed af te wijken van de verwachtingen die zijn achternaam met zich meebrengt en op solo-avontuur is het niet anders. Dat is jammer want Allman heeft wel degelijk wat in zijn mars getuige het tropische Time Machine en het sfeervolle Into The Darkness. Helaas vervalt Allman veel te vaak in lamlendigheid en daar veranderen het aardige instrumentaaltje Yadira’s Lullaby (naar het voorbeeld van Duane’s Little Martha) en de door Samantha Fish goed gezongen doch ongeïnspireerde cover van Tom Petty’s Stop Dragging My Heart Around niets aan.

Turquoise ademt saaie degelijkheid waar avontuur op zijn plaats zou zijn geweest. Liefhebbers van het southern rock genre hebben er een fijne plaat die bij niet-liefhebbers vooral gezapig in de oren zal klinken. Ik stel voor dat Allman zijn volgende soloplaat in Kameroen, Cambodja of Peru schrijft en ter plaatse opneemt. Wellicht dat de neef van Duane Allman dan echt een verrassing uit de hoed kan toveren. Zijn debuut is simpelweg veel te voorspelbaar.