×

Recensie

Rock

03 april 2017

Deep Purple

InFinite

Geschreven door: Richard Verbrugge

Uitgebracht door: Ear Music

InFinite Deep Purple Rock 3.5 Deep Purple – Infinite Written in Music https://writteninmusic.com

Wat een geweldig artwork heeft dit album! Het klimaatthema (smeltende poolkappen) is op prachtige wijze verweven met de titel en het patroon in het ijs combineert het symbool voor oneindigheid met de initialen van de bandnaam. Samen met de aangepaste versie van Mount Rushmore voor het artwork van In Rock is dit toch wel de mooiste Purple hoes ooit.

Infinite is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid het laatste studioalbum van Deep Purple. Drummer Ian Paice is er al vanaf de jaren zestig bij en ook zanger Ian Gillan en bassist Roger Glover hebben er al bijna een vijftig jaar lange carrière in de muziek opzitten. Hoewel de heren in interviews melden dat ze eigenlijk niet willen stoppen, beseffen ze heel goed dat de ouderdom het einde nabij doet komen. Jon Lord is een paar jaar geleden al weggevallen en ook Paice had vorig jaar wat gezondheidsklachten. Is Infinite een bijzonder afscheidsalbum geworden? Eerlijk gezegd niet. Het is een oerdegelijk rockalbum waarop uitstekend gemusiceerd wordt, maar de composities zijn op een enkele uitzondering na niet heel bijzonder.

Het album opent met de single Time For Bedlam en zet meteen de toon voor de rest van het album, een typische Deep Purple shuffle met een stevige instrumentale passage in het midden. Je hoort meteen dat met Paice, Glover, Airey en Morse bijna tweehonderd jaar podiumervaring aan het werk is. Het spel is soepel, strak en gedoseerd. Hip Boots en All I Got Is You zijn kwalitatief goede, doch weinig opzienbarende rocknummers. Op One Night In Vegas horen we een swingende piano en mag Airey zijn beste Jerry Lee Lewis vertolking geven, pure rock & roll waar het plezier vanaf spat. Veruit het beste nummer is The Surprising dat oosterse toonladders combineert met mystiek, dromerige passages en soundscapes die afkomstig lijken van een soundtrack van horrorregisseur John Carpenter. Dit nummer haalt met gemak het hoge niveau van het vorige, ijzersterke album ?!.

Op On Top Of The World zoekt Gillan zijn toevlucht in parlando en dat werkt. Gillan kan niet meer schreeuwen als in zijn jonge jaren, kent zijn beperkingen en maakt daar een kracht van. Het album sluit af met een cover van The Doors’ Roadhouse Blues, een nummer dat zich bij uitstek leent voor improvisatie en die krijgen we weer vooral van Airey die lekker op zijn piano pingelt. Hoewel deze versie best aardig is, gaat mijn voorkeur toch naar de knallende versie die Frank Marino ooit opnam. Deep Purple sluit met dit album een lange en gedenkwaardige carrière af. Ze inspireerden duizenden muzikanten en de rockwereld zal eeuwig schatplichtig blijven aan deze band. Samen met Led Zeppelin en Black Sabbath zijn zij toch de grondleggers van het genre waaraan wij zoveel plezier hebben beleefd en hopelijk nog lang zullen beleven. De keuze voor dit nummer van The Doors is vermoedelijk ingegeven door een tekstregel van Jim Morrison die de stand van zaken in de band goed samenvat: “the future is uncertain and the end is always near.”

Hip Boots (3:23)
All I Got Is You (4:42)
One Night in Vegas (3:23)
Get Me Outta Here (3:58)
The Surprising (5:57)
Johnny’s Band (3:51)
On Top of the World (4:01)
Birds of Prey (5:47)
Roadhouse Blues (6:00)


  1. Time For Bedlam
  2. Hip Boots
  3. All I Got Is You
  4. One Night In Vegas
  5. Get Me Outta Here
  6. The Surprising
  7. Johnny's Band
  8. On Top Of The World
  9. Birds Of Prey
  10. Roadhouse Blues