Een bijzonder avond donker bombastische muziek en de krachtige stem van Anna von Hausswolff staat ons weer te wachten in Utrecht. Deze keer is het de beurt aan Ekko om op zijn grondvesten te schudden om daarna plaats te maken voor intieme ontroering. Of allebei tegelijk. Epiek, dramatiek, woeste oerkracht: een wat onnodig ophemelende- en lachwekkend pretentieuze introductie? Wellicht, maar vergeef ons, als er één act is waarbij dat niet misstaat is het Anna von Hausswolf wel.

Voor lange tijd had deze avond geen voorprogramma, maar op het laatste moment is daar dan toch gitarist Joel Fabiansson die met zijn solo-act Nebulosa twee tracks ten gehore brengt. We krijgen gitaardrones voor onze kiezen. Het ligt een beetje in de lijn der verwachting, gezien zijn spel in de band van hoofdact Anna von Hausswolff. In het eerste stuk horen we speelse- en luchtige melodieën met een flinke hang naar psychedelica en postrock. Het klinkt mooi, maar ook wel ongevaarlijk en een beetje saai. De opvolger is duidelijk meer rauw, donker en gruizig. Veel distortion, pedaaleffecten en bastonen domineren het stuk, maar door gebrek aan volume en te weinig bas als ondergrond klinkt het geheel dun en niet krachtig genoeg. Dan is hij na ruim een kwartier alweer klaar. Wij vinden het wel prima, het had ook niet langer hoeven duren.

De livereputatie van Anna von Hausswolf en de goede kritieken op haar nieuwe album zijn ook in Ekko niet onopgemerkt gebleven blijkbaar, want in pijlsnel tempo vult de zaal zich opeens. De show lijkt zo goed als uitverkocht en ongeduldig wacht het dicht op elkaar gepakt publiek. Lang hoeven we niet te wachten, de lichten gaan al snel uit. Die lichten blijven grotendeels uit als Von Hausswolff diepe zang en orgeltonen inzet en we slechts schimmen zien van wat er op het podium gebeurd. Die mystiek hoort er een beetje bij vanavond, want door gebruik van vooral blauw en rood licht in combinatie met fanatieke stroboscopen wordt ons zicht zelden helemaal helder, een enkele uitzondering daar gelaten. Toch zien we al snel hoe vol het podium staat vanavond: drums, percussie, gitaren, synths, bas, strijkers en haar gigantische keyboard/orgel setup. Eigenlijk te vol voor dit betrekkelijk smalle podium, al torent ze er door een verhoging dominant bovenuit.

Al snel is duidelijk dat het optreden twee gezichten kent. Zo zijn er momenten die focussen op enkel zang en orgeltonen. Deze klinken wel mysterieus, maar toch ook enigszins lichtvoetig, dromerig met flinke scheuten folk, dreampop en een etherische sfeer. “ik hoor haar in de toekomst nog wel eens filmsoundtracks maken”, zo klinkt het naast ons. Inderdaad is het goed voor te stelle hoe de dromerige, maar tegelijk bombastische muziek zou werken bij een dramatisch heldenepos of in de finale van een spetterende sciencefiction- of actieblockbuster. Aan het andere uiterste van het spectrum vinden we donderende percussie en drums, door dreunende bas- en orgeltonen, luidruchtige gitaarfeedback, synth noise en Von Hausswolf die haar stembanden aan flarden schreeuwt. Daarbij is opmerkelijk dat haar schreeuwen dikwijls uit de bocht vliegen, maar toch op een bepaalde manier gecontroleerd blijven klinken, hoe maniakaal ze ook worden.

Niets is zo zwart-wit als het lijkt, zo laat het optreden vanavond horen, want in langgerekte tracks die dikwijls de 10 minutengrens passeren komen beide werelden bij elkaar in één grote progrock-suite waarin opeens ook ruimte is voor bijzondere elementen zoals mondharmonica, accordeon of slidegitaar. Al is het wellicht iets te pretentieus en zwaar op de hand liggend om haar muziek op deze manier te duiden. Uiteindelijk is het een rollercoaster van emoties en sferen die juist heel puur en instinctief aanvoelt. Een oerkracht die de muziek vooruitduwt. Er zijn momenten om je helemaal in te verliezen, waardoor het er niet toe dat wat er op het podium te zien is: ogen dicht en je laten meevoeren is de beste oplossing. Andere momenten zijn ontroerend, zoals bij de toegift waar ze plotseling in het publiek staat. Op dat moment is het even een “Waar is Anna? “ zoekactie, als dromerige postrock-klanken van haar band de opmars zijn voor een gevoelig gezongen ballade en opeens blijkt hoe piepklein ze eigenlijk is, zodat een groot gedeelte van het publiek haar nauwelijks kan zien. Daar ergens laag bij de grond klinkt opeens een stem, een stem die meters hoog rijkt tot ver boven het plafond en misschien nog wel verder…

Foto’s: Dinger Knoop