×

Concert

02 mei 2018

De dubbele aanval van The Body en Lightning Bolt

Geschreven door: Frank Gesink

Voor het gemak dopen we deze avond maar even de “Providence Rhode Island special”. Stadsgenoten The Body en Lightning Bolt zorgen vanavond voor een dubbele aanslag op het gehoor in Tolhuistuin te Amsterdam. De eerste aanval bestaat uit metal, noise, punk en grindcore. Als genadeklap volgt ratelende en beukende noiserock. Een zware, alles verwoestende avond, maar ook met veel groove en variatie.

The Body

Chip King en Lee Buford van The Body vormen dan wel een simpel duo, de muzikale invulling varieert nogal. Aan de basis ligt dan wel trage metal, maar op hun in 2016 verschenen album No One Deserves Happiness hoorden we plots flinke scheuten synthpop en gothic. Bij hun samenwerking met Full of Hell hoor je ook nog eens vleugjes freejazz voorbij komen. Live horen we het duo dan ook dikwijls een andere invulling aan hun muziek geven. Zo staan ze geregeld met een batterij aan laptops en effectpedalen op het podium en laten ze op die manier een meer ambient- en dronegerichte aanpak horen. Die vorm is wat ons betreft wat saai, want niets roept meer het woord “intensiteit” op dan je publiek apathisch naar een donker podium met laptops te laten kijken. Toch?

Gelukkig krijgen we vandaag een meer klassieke setup te zien: Buford op drums en King doet gitaar, effectpedaaltjes voor flarden noise en hij krijst zoals altijd weer als een speenvarken in de microfoon.  Traag, laag en zwaar klinken ze, zoals het hoort. Een enkele versnelling zorgt voor een punkinjectie en plotselinge blasts doen zelfs denken aan grindcore. Ondertussen komen er allerlei samples voorbij van onder andere sirenes, maar vooral kinderliedjes en andere klassiekers worden ludiek tussendoor gegooid. Het zorgt voor een bizar contrast dat de muziek soms haast “gezellig” laat klinken. Ware het niet dat het geheel zo massief en angstaanjagend door dreunt. Tot slot krijgen we zo nu dan ook nog een stoot harsh noise voor de kiezen. Ja, The Body was deze avond op oorlogspad. Heerlijk!

Lightning Bolt

Ook bassist Brian Gibson en drummer/vocalist Brian Chippendale van Lightning Bolt hebben niet meer nodig dan een duo-bezetting. Chippendale speelde nog eens mee op Ascending a Mountain of Heavy Light van de eerder aangehaalde The Body/Full of Hell bezetting. Ja, ook deze band maakt herrie. Maar daar houden de vergelijkingen al snel op. Bijna, echt bijna was het optreden deze avond beroofd van zijn kenmerkende imago wanneer Chippendale zijn beruchte masker vaststrikt en er een veter breekt: “aww shit, gelukkig heeft mijn vrouw een masters diploma in textiel en zij heeft me geleerd hoe ik dit moet oplossen, 1 momentje…” .  Al snel horen we het zo bekende, haast drum’n bass-achtige geratel van zijn drums en de zwaar vervormde, niet van woorden te onderscheiden vocalen vol effecten en echo, terwijl er nog allerlei andere effecten en noise tussendoor komen. Daarnaast staat Gibson aanstekelijke melodieën af te wisselen met lompe, zware grooves.

Toch zit de band er in het begin van het optreden zelf nog niet lekker in, zo lijkt. Teveel psychedelische bas-interludes worden ingelast die de vaart uit het optreden halen Dit heeft er ongetwijfeld mee te maken dat de bas te dun en schel klinkt en vooral volume mist. Even later gaat al snel een driftig vingertje naar de geluidsman. Ja, die bas moet echt lager en harder. Voor het publiek maakt het allemaal niet zo veel uit, die starten na de eerste noten al gelijk een bescheiden pit en er zijn zelfs al wat crowdsurfers gesignaleerd. Toch merk je dat de energie en de sfeer duidelijk verandert als echt alles tot in de details goed klinkt. Nog meer mensen gaan dansen en bekers bier vliegen in de lucht. De crowdsurfers en stagedivers nemen ook in aantal toe. Nu horen we pas echt Lightning Bolt hoe de band het bedoeld heeft: asociaal harde basgitaar met veel effecten, spijkerharde rateldrums en wat brabbelvocalen tussendoor, die altijd op de grens liggen van storend of net niet.

Achteraf hadden we het ons nog iets wilder voorgesteld. Chaotischer, nog harder, gekker en met meer energie. Wellicht scheelt het dat de band op het podium speelde, terwijl ze vroeger traditioneel hun apparatuur midden in het publiek opstelden. Of misschien is de mythische status van de band te groot geworden in de nichekring van liefhebbers? Ach, we zeuren al niet meer. We waren erbij en het was feest, luid, heerlijk energiek en bovendien na al die jaren nog steeds uniek qua sound.

Foto’s: Mirel Masic