Hoewel de naam van de band met het vorig jaar verschenen The Endless River definitief met pensioen is gegaan, is de vergelijking trekken met Pink Floyd toch het eerste wat je doet als je een solo-album van David Gilmour opzet. En dat is logisch. Waar zijn zure collega Roger Waters inhoudelijk de kar trok, was het toch vooral Gilmour die met zijn gitaarspel en zang een belangrijk deel van het geluid bepaalde. Juist dat vorig jaar veschenen instrumentale album onderstreepte dat nog eens, al moet het toetsenspel van Richard Wright niet onderschat worden.

Voordat we nu wéér een heel essay over Pink Floyd gaan schrijven, kunnen we (natuurlijk) stellen dat het kenmerkende geluid gewoon aanwezig is. Gilmour probeert het er echter niet te dik bovenop te leggen en dat is bewonderenswaardig. Het maakt echter dat het album na een uitermate sfeervolle (en misschien wel iets typische) opener 5 A.M. met muzikale uitstapjes richting jazz (The Girl in the Yellow Dress, met gastbijdragen van een stemmig pingelende Jools Holland en Robert Wyatt van The Soft Machine op kornet), lichtvoetige poprock (de titeltrack) of iets wat we op de achtergrond bijna Balkan-klanken kunnen noemen in het walsje Faces Of Stone of het met Franse invloeden gelardeerde Dancing Right in Front Of Me een beetje op meerdere gedachten hinkt.

Het moet daarbij wel gezegd dat Gilmour jonglerend met genres meer geïnspireerd klinkt dan op zijn uit 2006 stammende (en bij de schrijver dezes al sinds 2007 niet meer uit het doosje gehaalde) On An Island-album en dat is ook wat waard. Vrouwlief Polly Samson is voor het gros van de teksten verantwoordelijk en naast de al genoemde muzikanten zijn ook Graham Nash en David Crosby weer van de partij, evenals Phil Manzanera (Roxy Music), Mica Paris en Guy Pratt (Pink Floyd-bassist in de Waters-loze jaren).

Hoewel de kwaliteit van het werk fluctueert, staan er zeker wel een aantal prachtige werken op. Absoluut prijsnummer is A Boat Lies Waiting, een ode aan de in 2008 overleden Pink Floyd-toetsenist Richard Wright, wiens stem ook in het nummer verwerkt is. Bijzonder genoeg raakt dat ene nummer de luisteraar veel harder dan het in nagedachtenis aan Wright gemaakte The Endless River. Ongetwijfeld zijn de zoetgevooisde stemmen van genoemde Crosby en Nash die prachtig harmoniëren met die van Gilmour die daar aan bijdragen. Je verbijt jezelf als de fade-out inzet, het nummer mag best langer duren. Een ander fraai nummer is het instrumentale Beauty, dat op bezwerende wijze en muzikaal de luisteraar uitdagend de naam eer aan doet en de afsluiter And Then… die tamelijk kabbelend maar heel sfeervol het album afsluit.

Het album is in diverse configuraties beschikbaar. Van een superdeluxe box en een vinyl-versie, tot een heel standaard cd. Het is aan te raden voor de liefhebbers om in ieder geval een versie op de kop te tikken waar nog eens vier bonustracks op staan (het recensie-exemplaar had deze audiotracks op de bijgevoegde dvd staan, waarop ook erg aardig beeldmateriaal te zien is). De ‘extended mix’ van titeltrack Rattle That Lock is wellicht niet heel bijzonder, maar het is wel heel bijzonder om te horen hoe het jazzy The Girl in the Yellow Dress in een arrangement met een door Zbigniew Preisner geleid orkest verandert in een heel ander beest. Dit arrangement tilt het nummer sonisch zo de rokerige jazzclub uit een statige concertzaal in. Veel oude rockers zullen zich vervolgens een hoedje schrikken door de ruim 8 minuten 12” Dub Mix waarmee producer Youth (Killing Joke) de titeltrack in een dansvloerstamper heeft veranderd, maar die is daadwerkelijk erg lollig als je jezelf daarvoor openstelt.

Die mix is eens te meer een teken aan de wand dat Gilmour het op zijn oude dag (hij wordt volgend jaar 70) de vrijheid heeft gevonden om gewoon te doen waar hij zin in heeft. Hij hoeft geen albums meer uit te brengen en dat geeft hem tegelijkertijd een even comfortabel uitgangspunt als een risicovolle start, want na een carrière van bijna vijf decennia kan het ook een smet op het blazoen worden. Wellicht daarom worden de uitstapjes gedoseerd geserveerd aan de luisteraar. Het uiteindelijke resultaat is dat het geheel kwalitatief minder consistent is dan het laatste Pink Floyd album of Gilmours vorige soloplaat, maar wel een stuk leuker.

David Gilmour – Rattle That Lock

1. 5 A.M.
2. Rattle That Lock
3. Faces of Stone
4. A Boat Lies Waiting
5. Dancing Right in Front of Me
6. In Any Tongue
7. Beauty
8. The Girl in the Yellow Dress
9. Today
10. And Then…