×

Concert

26 mei 2017

Dauwpop 2017 was zanderig, zonnig en prachtig

Geschreven door: Natalie Polman

Op het laatste moment raakte het dan toch uitverkocht: de 23e editie van Dauwpop. 13.000 festivalgangers vermaakten zich gisteren in de felle zon met artiesten uiteenlopend van de laatkomers van Broederliefde tot de blije Noorse hardrockers van Spidergawd en van de leipe Mental Theo tot de eigenzinnige praatzanger Spinvis. We deden ook dit jaar weer ons best zoveel mogelijk acts, gevestigd en opkomend, mee te pakken.

Het terrein van Dauwpop ging – in tegenstelling tot vorig jaar – al om 11.30 open en dat zorgt voor een heerlijk relaxte start van de dag en geen enkele wachtrij die langer duurt dan een paar minuten. Zoals nagenoeg elk jaar is het terrein weer veranderd. Op het hoofdterrein hangen bierkratjes met bloemen erin en overal hangen bordjes met gekke kreten als ‘Meensteets’. Ook kun je een potje Rummikub spelen op dezelfde plek waar je ook je telefoon kunt opladen. De favela, vorig jaar voor het eerst op het terrein, is verplaatst naar de Xite party pit en de geliefde witte kerk van de King King area is nu gepromoveerd tot pers/gastgedeelte. De King King is nu een Drive In, wat een soort verlaten drive-inbioscoop blijkt. Inclusief vervallen bioscoopscherm én verlaten schrootauto’s.

Sfeer op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Sfeer op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Die schrootauto’s zijn al meteen geliefde plekjes voor kinderen en volwassenen die op de daken gaan zitten voor een mooi kijkplekje voor eerste band Canshaker Pi. Druk is het nog niet rond twaalven, maar de mensen die er zijn hebben er zichtbaar zin in. De jonge ambitieuze garagerockers hebben echter een stroeve start. De band is wat laat en nog middenin in de soundcheck als het publiek al popelend binnen komt druppelen.

Als rond half twee, een kwartier na geplande starttijd, de eerste noten klinken, is de moeizame start snel vergeten. Liedjes als Over, Bicycles, What You’re Trying To Say en Shaniqua zijn even vermakelijk als briljant. Ook komt er nieuw materiaal voorbij. De drumstok is een geliefd middel van Boris de Klerk om zijn gitaar mee te bewerken en het zorgt voor een prettig herriesausje over de verfijnde indietunes. Wel dragen de Amsterdammers teveel kleren. Zanger/gitarist Willem Smit – in een lange spijkerbroek en lang overhemd – vraagt aan het publiek of ‘ie van iemand een ‘slokje van iets’ mag. Al snel schiet een behulpzame man te hulp en bestelt vier bier voor de heren. Dankbaar knikt de oververhitte muzikant. “Als jullie opschieten kunnen jullie nog een stukje van Mozes And The Firstborn meepakken”, roept Smit als de set van een half uur voorbij is. Wij volgen die raad graag op.

Canshaker Pi op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Canshaker Pi op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

We stappen een volle Barn in waar Mozes And The Firstborn een nog ietwat tam publiek wakker aan het maken is. Zanger/gitarist Melle Dielesen draagt een lichtblauwe pyjama (?) en gitarist Ernst-Jan van Doorn draagt een hippe zweetband om zijn hoofd. Het is nog de minst vreemde frats, want als de band afsluit met Gimme Some (2013) stuitert Dielesen met zijn gitaar boven zijn hoofd à la Kurt Cobain over het podium, kijkt als een maniak de schuur in en valt omver nadat hij een schattig kusje op Van Doorn’s lippen heeft geplakt. Het applaus is luid. Melle lacht en zegt dankjewel. Een Mozes feestje zoals het heurt.

Warhaus op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Warhaus op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Balthazar’s Maarten Devoldere bracht vorig jaar herfst soloplaat We Fucked A Flame Into Being onder de naam Warhaus uit. Devoldere heeft een gitarist en drummer meegenomen en zelf speelt hij verschillende partijen op onder andere trompet en bas op een loopapparaat in, zodat hij de grote gelaagdheid van het album zo live mogelijk kan vertalen. De duistere en zwoele muziek en vooral warme stem van Devoldere komt meteen enorm bij de toeschouwers binnen, die allemaal snel hun lichamen laten bewegen. De zanger zweept de boel nog extra op door mensen aan te sporen te klappen en het al tijdens het tweede of derde nummer lijkt het plots elf uur ’s avonds en staan we niet op een festival, maar in een duistere nachtclub. Heel prettig, dat Warhaus.

We zijn benieuwd naar Dool, de nieuwe band van Elle Bandita (Ryanne van Dorst) en oud-leden van The Devil’s Blood en verkassen naar de King King. We kunnen nog net de laatste paar nummers meepakken maar worden al snel volledig meegevoerd in de ruwe maar emotievolle muziek afkomstig van debuutalbum Here Now, There Then. Alles klopt bij deze band, die zich, volledig in het zwart gestoken, niets aantrekt van de hitte en met haren zwiepend en gefocuste blik speelt. Ryanne’s vocalen zijn op alle fronten raak. Als de laatste noten hebben geklonken, is de dankbaarheid voelbaar in het applaus. We ontdekken hier en daar wat vochtige ogen.

De band bracht onlangs derde langspeler Arcs uit en speelt ook bij het mini-autokerkhof van King King: Automatic Sam. Ondanks het speelzweet dat overdadig vloeit tijdens nummers als Storm Coming (2017), Sonic Whip (2013), Tarantula (2017) en End Of The World Delight (2013) wil de vlam niet in de pan. Meer pech: het geluid was tot nu toe al niet optimaal bij dit podium, maar nu valt het tijdens Heart Of An Enemy helemaal uit. Ook de lichten kappen ermee. Drummer Lars Spijkervet doodt de tijd door een minutenlange drumloop te spelen. Volwassen mannen benutten de gelegenheid om gekke dansjes op de autodaken te doen. Als de stroom weer tot leven komt, klinkt er luid gejoel. Zanger/gitarist Pieter Holkenborg en gitarist Rense Slings benutten de verhoging voor het podium om vanaf daar het liedje af te maken. Ergens heeft de uitval goedgedaan, want ineens letten mensen op die net nog stonden te babbelen.

Automatic Sam op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Automatic Sam op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

We togen direct door naar het hoofdpodium voor de laatste paar nummers van White Lies. De driekoppige band uit Engeland is aangevuld met een toetsenist voor de nodige 80’s deuntjes. Het geluid van White Lies stoelt namelijk hevig op post-punk en new wave à la uit die tijd. Desondanks is het gezellig in de tent. Hoewel de band sinds het succesvolle debuutalbum To Lose My Life… uit 2009 nooit meer zo dik gescoord heeft, blijken er behoorlijk wat fans te staan die liedjes als Bigger Than Us (2013), There Goes Our Love Again (2013) en A Place To Hide (2009) luidkeels en met de armen in de lucht zwaaiend meezingen. Het doet zanger/gitarist Harry McVeigh breeduit glimlachen. “You make us feel like we’re a big band, thank you!” om het publiek vervolgens meermaals een fijn festivalweekend te wensen. We vergeven het hem, hij is niet de eerste buitenlandse band op Dauwpop die denkt dat het festival langer dan één dag duurt.

Sundara Karma uit het Engelse Reading trekt veel vooral jong bekijks bij de King King. De heren brengen prima popliedjes, maar er gebeurt te weinig interessants, zowel in de muziek zelf als op het podium. Veel mensen grijpen het moment aan om zich met een biertje te verschansen in het gras. We lopen door de zandverstuiving voor de King King terug naar het hoofdpodium.

Sfeer op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Sfeer op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Terwijl Spinvis voor een volle Barn zijn liedjes vertolkt, gaan we even kijken bij Di-rect. De band bestaat al 18 jaar maar sinds 2009 is het met zanger Marcel Veenendaal een andere weg ingeslagen. Van collegerock naar rock met grootsere gebaren. Het laatste werk tapt uit weer een ander vaatje: funk. En het moet gezegd: het klinkt niet gek, sterker: het is zeer prettig om naar te luisteren en kijken. De blazerssectie versterkt het geheel, dat naast Marcel (nog steeds) bestaat uit drummer Jamie Westland, bassist Bas van Wageningen, gitarist Paul-Jan Bakker en gitarist Spike van Zoest.

De Noorse band Spidergawd mag aantreden op het King King podium. Drummer Kenneth Kapstad (voorheen in Motorpsycho) lijkt zich al voor het optreden te vermaken om de entourage met gedeukte auto’s en door graffiti ondergespoten golfplaten voor zijn neus. Tijdens het spelen lacht de hele band, die zich opperbest schijnt te vermaken. Helaas is het geluid nog steeds niet heel best. De zang van gitarist Per Borten en bassist Hallvard Gaardløs verzuipt in de – mede dankzij de tonen van saxofonist Rolf Martin Snustad – zware muziek. De stralende en onvermoeibare gezichten en muziek maken veel goed.

Kenneth Kapstad van Spidergawd op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Kenneth Kapstad van Spidergawd op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Henny Vrienten van Doe Maar op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Henny Vrienten van Doe Maar op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Sinds 1 Dag Of 2 (32 Jaar), Doris Day, Is Dit Alles, Belle Hèlene, Nederwiet, Smoorverliefd… De lijst aan hits van Doe Maar is oneindig lang. Henny Vrienten en zijn vrienden krijgen de hoofdtent en een groot gebied daaromheen aan het dansen. De band lijkt er voorlopig niet mee op te houden en dat vinden we totaal niet erg. Mensen, staand, liggend of zittend, zingen met een gelukzalige glimlach de woorden van Doe Maar mee. Heel fijn optreden van een heel fijne band.

Het rocktrio Paceshifters uit Wijhe krijgt een uur speeltijd bij King King. De auto’s zien er inmiddels nog waardiger voor de sloop uit en bepaalde lieden in het publiek zien eruit alsof ze willen slopen. Dat gebeurt dan ook. Het maakt niet uit of de band materiaal speelt van het laatste album Waiting To Derail of van voorgangers, de moshpit kolkt van de eerste tot laatste seconde van het snoeiharde en loeistrakke optreden. Het publiek juicht en joelt en niet alleen bier, maar vooral veel zand vliegt door de lucht. “Hoe meer jullie dansen, hoe meer zand ik in mijn mond heb, bedankt!”, aldus zanger/gitarist Seb Dokman. Aan het einde van de slopende show zitten tongen, tanden en lippen vol zwart zand en zien gezichten eruit als die van een mijnwerker aan het einde van de dag.

Jesper Albers van Paceshifters op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Jesper Albers van Paceshifters op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

We lopen langs de hoofdtent waar Chef’Special met een dikke bak lichteffecten een uitzinnige menigte in de tent en het hele veld eromheen verlichten en bereiden ons voor op onze laatste band.

We sluiten de prachtdag in Hellendoorn af met Monster Magnet uit Red Bank, New Jersey. De menigte laat zich opzuigen door de hardrock riffs en bezielende zang van Dave Wyndorf, die zijn gezicht en lange haren laat uitwaaien door een windmachine. De mensen die zich niet in de moshpit begeven, fistpumpen of headbangen gretig mee. De psychedelische achtergrondeffecten worden vergezeld door een sterke wierooklucht, die door de hele Barn zwieren. De band sluit een bezwerend en gewoon heel goed optreden tot ieders vreugde af met Space Lord. Uitzinnigheid is het sleutelwoord.

Monster Magnet op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Monster Magnet op Dauwpop 2017 © Marjolein Rietveld

Dauwpop 2017 was een zanderige, zonnige maar bovenal prachtige editie. Wederom voor herhaling vatbaar!