Als Chris Robinson zonder zijn broer naar de studio gaat, laat hij zijn horloge thuis. Het mag dan ook geen verbazing wekken dat zijn liedjes gemiddeld een stuk langer zijn dan op een Black Crowes album.

The Magic Door is Robinson’s tweede album in 2012 na Big Moon Ritual en net als zijn voorganger gestoken in een fraaie hoes die associaties met de Zodiac oproept.  In kwaliteit doen beide albums niet voor elkaar onder want ook dit album staat bol van de psychedelische rock met open arrangementen die volop ruimte laten voor improvisatie. Robinson’s begeleidingsband, gitarist Neal Casal, bassist Mark Dutton, drummer George Sluppick en toetsenist Adam MacDougall (ook een zwarte kraai)  laten geen kans onbenut en jammen er flink op los en komen volledig tot wasdom in de dromerige hippietrip Vibration & Light Suite. De invloeden van The Grateful Dead, Allman Brothers, Hawkwind en Jefferson Airplane zijn op vrijwel alle liedjes weer alomtegenwoordig. Menig liedje klinkt als een spacetrip en lijkt ontsproten na het gebruik van geestverruimende middelen.

The Magic Door is een heerlijke luisterplaat waarop alleen het simpele rock ’n roll deuntje Let’s Go Let’s Go Let’s Go dissoneert met het overige, zeer relaxte materiaal. Black Crowes houdt een sabbatical, maar als die hiatus albums vol speelplezier als deze oplevert mag die wat mij betreft nog lang aanhouden.  Dim de lichten, rol het Perzische tapijtje uit, steek de kaarsen aan en zet de nargileh maar in het midden. Genieten.