×

Concert

26 januari 2017

Cage The Elephant laat zich niet kooien

Geschreven door: Tirtsa Haas

Dinsdagavond fungeert Paradiso als circustent voor de Amerikaanse indierockers Cage The Elephant. Alles kan en alles mag lijkt het motto van de avond. Cage The Elephant laat zich immers niet temmen en in een kooi vastzetten. De band barst van de energie en geeft een show weg alsof hun leven ervan af hangt.

Met een gemiddelde leeftijd van nog geen twintig jaar oud is het toegestroomde publiek relatief jong, maar al bij support act Twin Peaks wiens bandleden ongeveer even oud zijn, lijkt dat helemaal binnen het plaatje van de avond te passen. Twin Peaks is vooral erg hard, of was dat wellicht al een voorbode voor het mindere geluid de rest van de avond. Dat Paradiso hoog wil inzetten met het voorprogramma blijkt wel wanneer de deuren al een half uur eerder dan gepland open gaan, zodat iedereen op tijd binnen kan zijn. Nog voor de avond amper is begonnen, is Paradiso dan ook al stampvol.

Cage The Elephant lijkt harder te groeien dan ooit tevoren. Het meest recente en met een Grammy genomineerde album Tell Me I’m Pretty kwam al eind 2015 uit, maar met de vele sterke nummers afkomstig van dit album is de band pas medio 2016 de wereld gaan veroveren. Nummers als Mess Around, Cold Cold Cold en Trouble zijn winners, catchy nummers die al na enkele luisterbeurten gegarandeerd blijven hangen en nooit meer weggaan. Tel daar bovenop de al vertrouwde hits als Come A Little Closer en Cigarette Daydreams afkomstig van Melophobia uit 2013 en een set vol met meezingers is het logische resultaat. In 2016 speelde de band uit Kentucky ook al in Amsterdam, maar vanavond is het uitverkochte concert in Paradiso veel meer dan een do-over. Het is juist hét concert dat de band in deze periode definieert; een band die er toe doet en mogelijk wel de beste live act anno 2017 maakt.

_mg_9356

Niet verwonderlijk betreedt Cage The Elephant met de onwijs energieke frontman Matthew (Matt) Shultz als boegbeeld onder oorverdovend lawaai het podium van de Amsterdamse poptempel. De avond kent een helaas enigszins rocky start door het slechte geluid. De bas en reverb zijn werkelijk zo sterk dat alles galmt en er van de zang van Shultz weinig overeind blijft. Dit maakt dat openingsnummers Cry Baby, In One Ear en Spiderhead verdwijnen in de massa. Het lijkt de meesten allemaal niet te deren, al na enkele minuten verschijnt er een eerste crowdsurfer te midden van de pit. Dat kunstje kan Shultz als geen ander, waarop hij maar besluit te klimmen op de rug van lead gitarist Nick Bockrath.

_mg_9295-ed

Wat volgt is een sterk middenstuk, waarbij tevens het betere geluid in Paradiso een rol speelt. Tussen al het geweld van het eerste kwartier klinkt Take It Or Leave It haast lieflijk. Cage The Elephant wil echter nooit lief klinken en beukt daarna gelijk door met het boze Too Late To Say Goodbye. Shultz weet met de tekst ‘Now I’m under your spell, trapped in a lie … Shouldn’t have stood that close to the fire … No turning back, no where to run, no where to hide … It’s too late to say goodbye’ de perfecte melancholie van een op de klippen gelopen relatie te verpakken. Een hoogtepunt van de avond en dan is er nog geen half uur gespeeld.

Cold Cold Cold is de hit van dit moment en werd begin deze maand nog groots ten gehore gebracht in Amerika in The Late Show with Stephen Colbert. De percussionist weggestopt helemaal aan de zijkant van het podium geeft het nummer net dat beetje extra, waarbij de tamboerijn tevens een mooi contrast vormt met het brute geluid van de ruige gitaren in dit nummer. Gevolgd door Trouble weet de band de sterke lijn voort te zetten, met aan het einde zelfs een semi-akoestisch en rustig moment. Paradiso gaat los en geniet.

_mg_9300-edVan echte rust mogen we bij een concert van Cage The Elephant natuurlijk niet spreken want de band weet het niveau en de energie hoog te houden met Ain’t No Rest For The Wicked. De eveneens flamboyante broer Brad Shultz, de ritme gitarist van de band, duikt hierbij met gitaar het publiek in. De energie en ‘strijd’ tussen de gebroeders Shultz maakt de band tot wie ze zijn. Matt Shultz, de geheime zoon van Mick Jagger en Iggy Pop indien zij samen een kind zouden hebben, maakt tijdens Mess Around zijn Jagger moves meer dan waar. Dit is live entertainment met een hoofdletter.

Support act Twin Peaks krijgt tot tweemaal toe een enorme plug van de band. Cage The Elephant is een band van weinig woorden, maar als Brad Shultz heel even de microfoon pakt om het woord te nemen wil hij enkel mededelen dat Twin Peaks zijn favoriete Rock & Roll band is van het moment.

De reguliere set komt ten einde met onder andere It’s Just Forever, wat jaren later nog altijd sterk doet denken aan Juicebox van The Strokes. Niet heel gek, aangezien Shultz net als velen door een fase ging aan het begin van de noughties waarin hij veel naar The Strokes luisterde. Beter goed gejat dan slecht bedacht. Het nummer klinkt ruig en laat Paradiso even goed trillen met meerdere crowdsurfers die hun moment of fame lijken te willen pakken voor Shultz dat weer pakt. Beter laat dan nooit, want bij echte afsluiter Come A Little Closer heeft Shultz eindelijk door dat zijn geluid echt niet goed in de mix zit. Met wat hevige gebaren richting de zijkant wordt het geluid bijgesteld, maar perfect wordt het vanavond niet meer. De zaal vindt het allemaal prima en zingt het laatste stuk vanaf 10.000 people uit volle borst mee.

_mg_9437-ed

Vernieuwend is de set niet, want de toegift bestaat al jaren uit zo’n beetje dezelfde nummers, beginnend met Shultz solo op gitaar en zang tijdens Right Before My Eyes, het oudere nummer afkomstig van het album Thank You Happy Birthday uit 2011. De band wil nog lang niet terug in de kooi van de tourbus. Met een niet te temmen drive zetten ze nog even aan voor klassieker Cigarette Daydreams en Shake Me Down. Met als klap op de vuurpijl uiteraard Teeth, waarbij de hypenergieke Shultz met de inmiddels vertrouwde blote bast, het publiek inspringt om Teeth balancerend op vele handen ten gehore te brengen. Broer Brad Shultz gaat uiteraard wederom de strijd aan als meest flamboyante verschijning van de avond en besluit op het einde zijn gitaar aan gort te slaan. Het moge duidelijk zijn, Cage The Elephant laat zich niet kooien, maar het zou niet gek zijn de band af en toe even in een kooi te stoppen om tot rust te komen. Te veel van dit soort avonden kan niet goed zijn voor Paradiso en het toegestroomde publiek.

Fotografie: Andreia Esteves