Een samenraapsel van covers, op de plank liggers en heropnames van oudere nummers. Brengt een willekeurige artiest dit uit, dan wordt er al snel gesproken van creatieve armoede. Doet Bruce Springsteen het, dan spitst de wereld de oren.

Dat laatste is ook logisch. Ruim 15 jaar terug luisterde de wereld met de mond open naar Tracks, de kloeke verzamelbox die goeddeels uit nooit eerder uitgebracht materiaal was samengesteld. We zijn met zijn allen nog steeds op zoek naar die ene slechte noot die er toch wel ergens tussen zou moeten zitten. Waarom lag dat materiaal anders op de plank al die tijd? Maar wat Tracks anders maakt dan High Hopes is dat het echt een verzamelbox was, terwijl High Hopes als ‘album’ wordt gepresenteerd. Dan loop je toch het risico dat het – met de covers die hij voorheen alleen live heeft gedaan, wat oude E Street Band nummers (met inmiddels overleden bandleden) die nog op de plank lagen en oude eigen nummers in een fris nieuw jasje – een allegaartje wordt. The Boss heeft echter alles bijeen gelijmd met zijn nieuwe creatieve muze; Rage Against The Machine-gitarist Tom Morello.

De titeltrack, van origine een folkliedje van Tim Scott McConnell, was in 1996 al in Springsteens uitvoering te horen op de Blood Brothers dvd. Nu, met een 18-koppige E Street Band en de genoemde gitarist als gast, is het een imposante en urgente track geworden die alle voorgaande versies (inclusief het origineel) overtreft. Morello drukt – als gezegd – een groot stempel op het album. Hij heeft tijdens de laatste Australische tournee van Springsteen en zijn E Street band tijdelijk de plek van Steven Van Zandt (druk met de opnames van de tv-reeks Lilyhammer namelijk) ingenomen en daar begon het vuurtje op te laaien. Zijn bijdrage maakt dat oude nummers als The Ghost Of Tom Joad en American Skin (51 Shots) een frisse nieuwe impuls krijgen. Met name eerstgenoemd nummer staat mijlenver van zowel het origineel als van de Rage Against The Machine cover en overklast beiden moeiteloos. Het zorgt er ook voor dat van nummers uit het archief (het bluesy Harry’s Place bijvoorbeeld, een overblijfsel uit de sessies van The Rising) helemaal geen stof afgeblazen hoeft te worden zolang Morello zijn kenmerkende gitaarpartijen maar toevoegt.

Het gaat te ver om de vitaliteit die de muziek laat horen op dit album als geheel aan Morello toe te wijzen. Want het is uiteindelijk Springsteen die de dragende kracht blijft. Daarnaast mag ook de productie niet onvermeld blijven. Want hoewel ‘oudgediende’ Brendan O’Brien op vier tracks productioneel betrokken is (Harry’s Place, Down In The Hole, Hunter Of Invisible Game, Heaven’s Wall – op eerstgenoemd nummer na toch een beetje de zwakke broeders op het album) is het op High Hopes goeddeels Wrecking Ball producer Ron Aniello die de kar trekt. Niet op de sloophamer manier van de voorganger, maar bedachtzamer en minder rauw. Dat komt met name tracks als de ‘E Street Band pur sang track’ Just Like Fire Would (origineel van The Saints) en helemaal op het absolute albumhoogtepunt Dream Baby Dream (origineel van Suicide). Het knappe van High Hopes is dat Springsteen met behulp van de mensen om hem heen van een stel kliekjes toch een prima maaltijd heeft weten te maken. Goed, her en der zit er dan een taai stukje tussen, maar smakelijk blijft het wel.

Bruce Springsteen – High Hopes

1. High Hopes
2. Harry’s Place
3. American Skin (41 Shots)
4. Just Like Fire Would
5. Down in the Hole
6. Heaven’s Wall
7. Frankie Fell in Love
8. This Is Your Sword
9. Hunter of Invisible Game
10. The Ghost of Tom Joad
11. The Wall
12. Dream Baby Dream