×

Recensie

Rock

24 september 2015

Brother & Bones

Snow

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Last Step Records

Snow Brother & Bones Rock 3 Brother & Bones – Snow Written in Music https://writteninmusic.com

Er zijn misschien momenten dat je Live gemist hebt, misschien zijn er momenten dat je wilde dat Dave Matthews met zijn stem gewoon eens een keer los ging in rocknummers, misschien heb je het idee dat Ed Kowalczyk in overdrachtelijke zin meer met peper kan doen of misschien vind je Alter Bridge net gewoon te hard en wil je graag dat Mark Tremonti wat minder soleert dan hij nu doet. Als een van deze aspecten inderdaad dicht bij je beleving staat, dan is het goed om eens te luisteren naar het debuut van het Britse Brother & Bones.

Bevlogenheid, dat is de gemeenschappelijke term die je uit bovenstaande tekst kunt halen en dat is zeker wat je terugvindt op dit debuut. De stem van Rich Thomas valt op door zijn kracht en souplesse. Gekoppeld aan de gitaar van James Willard en met een strakke begeleiding door drummer Yiannis Sachinis, drummer en percussionist Robin Howell-Sprent en bassist Alex Karban hoor je hier een uiterst dynamische band. Beïnvloed door Ray LaMontagne en Bob Dylan aan de ene kant en Led Zeppelin en Rage Against The Machine aan de andere kant, zijn die contrasten in de muziek van Brother & Bones eveneens terug te vinden. Waar de akoestische gitaar een nummer rustig kan inleiden als Rich begint te zingen, kan de gitaar van James ineens je kamer komen binnen stormen om het energieniveau een enorme impuls te geven.

De stem van Rich heeft, naast enige gelijkenis met de stem van Dave Matthews, ergens een overeenkomst qua klankkleur met Bart van der Weide van Racoon en, als je luistert naar For All We Know, zou je, qua compositie ook nog wel kunnen denken aan de mannen uit Zeeland. Het nummer zou niet misstaan in hun oeuvre. Melodieus en ingetogen. Bij het intro van Everything To Lose komen de Zeeuwen ook weer even in gedachten. De Britten richten zich doorgaans echter op repertoire dat meer aanleunt tegen de werken van Page en Plant en de mannen rondom Zack de la Rocha dan onze medelanders.

Misschien levert het wel een duiding op van de muziek van Brother & Bones. Neem als vertrekpunt The Battle Of Evermore van Led Zeppelin, loop via Dylan’s All Along The Watchtower naar Ray LaMontagne’s Henry Nearly Killed Me (It’s A Shame) en neem dan de weg links naar Killing In The Name van Rage Against The Machine. Je ziet dan in de verte een kruispunt waar de weg naar Racoon en de weg die naar Alter Bridge leidt, samenkomen. Daar, in de verte, bij dat kruispunt vind je de plek waar heel goed de wieg van Brother & Bones had kunnen staan.

Stuk voor stuk goede muzikanten, muziek die goed in het gehoor ligt, een zanger die beschikt over een zeer fraaie stem en nummers die mensen in beroering kunnen brengen; een recept waarmee de band zeker kan aanslaan. De mate van toegankelijkheid is er zeker, zelfs bij de nummers waar in stevig wordt los gegaan. Toegankelijkheid is niet altijd synoniem voor kwaliteit. De vraag is natuurlijk waar de band zich op wil richten. En als dit de muziek is waar de band zich thuis in voelt, dan hebben ze een eerste album afgeleverd waarmee ze hun visitekaartje duidelijk afgeven. Er bestaat het risico dat effectbejag het wint van authenticiteit en dat meezingende massa’s op festivals meer gaan tellen dan de kwaliteit van de muziek. Het ligt in de toekomst besloten welke keuzes de band maakt. In elk geval leveren ze hiermee een niet onverdienstelijke eerste langspeler. Binnenkort live op tour in Nederland.



  1. Kerosene
  2. To Be Alive
  3. Omaha
  4. Raining Stone
  5. For All We Know
  6. Crawling
  7. Everything To Lose
  8. Dusk
  9. Why Be Lonely
  10. Back To Shore
  11. If I Belong