Sinds de formatie uit Dallas in 2007 werd opgericht door Johnny Beauford  onderging Bravo Max menige gedaanteverwisseling, het sextet dat in 2011 het debuut Dog’Light afleverde is ondertussen tot een trio gereduceerd. Van de oorspronkelijke bezetting blijft allen Johnny Beauford over, hij bundelt nu de krachten met Garrett Padgett en Jonathan Jackson. Dit trio werkt al enkele jaren nauw samen in het songwritersproces en dat leidt tot een resolute muzikale koerswijziging met een evolutie van rumoerige Americana naar een soort progressieve rock. Dat wordt meteen duidelijk in de intro van Clean side, de ritmische stoten van een baritonsax die we horen in de song zelf, herinneren aan Morphine. Ook in andere songs vermeien psychedelische gitaarspinsels met wah wah effecten zich met dwarsfluit, daar komt nog sax bij, hier en daar  vermengt met de verrichtingen van gastmuzikanten op orgel zoals in het traag slepende Seizure Girl.

Voor het zover is worden strak rokende passages als Bee & The Boxer en Let It Go met knap dubbelloops gitaarwerk afgewisseld met werk dat meer in de richting van prog rock evolueert zoals Golden Gloves waarin verrassende tempowisselingen verwerkt worden. Niet onverdienstelijk, maar echt boeiend wordt het helaas nergens, de wat eenvormige sound en gebrek aan variatie versterken dat gevoel bij het beluisteren van deze muzikale trip van Bravo Max.