De Detroiters van Bonny Doon maken lekkere luie zomerse rock en altcountry met zang die doet denken aan de vandaaldragers van de luie rock, Silver Jews. Ho eens even, zomermuziek? Inmiddels zitten we in Nederland alweer met een trui aan. Tsjah zo loopt albumdistributie nu eenmaal soms. In eigen land was dit album al uit in maart, ver vooruitlopend op de zomer dus. Toch, als we verder luisteren horen we dat het stiekem ook best een herfstalbum is.

In Summertime Friends horen we een combinatie van eenzaamheid en jaloezie die al snel bevestigen dat we hier niet te maken hebben met een gezellig en zonnig album, maar waar de donkere emoties en verslagenheid heel diep liggen: “Yeah you and all your summertime friends
When they all disappear I’ll buy you a beer”, zo klinkt het bitter. Steeds vaker bekruipt je het gevoel  dat op die momenten zelfs de grote stad nog “klein” is. Een plek waar mensen gedwongen worden tot verandering, maar eigenlijk liever hetzelfde blijven. “My sister, she got married. We all drank too much wine. I know change is scary, it don’t matter what kind”, word er dan ook vol angst voor de toekomst gezongen in Never Been to California. Maar wat nou als die verandering gekoppeld is aan financiële middelen? “You’re right, yeah I gotta grow up. I thought I had money in the bank. But I don’t, I got less than I think”

Muzikaal valt er van dat donkere randje eerst weinig te merken. Een lo-fi rammelproductie en relaxte instrumentatie zorgen aanvankelijk voor een niets aan de hand sfeertje.  Dit zorgt voor ene raar contrast met de teksten. Pas als het tempo nog meer naar beneden gaat horen we de eenzaamheid ook in de muziek terug: een vleugje honkytonk, altcountry, bar rock en op de fellere momenten zelfs postpunk. Voor meer vervreemding zorgen vooral  de plotseling opduikende instrumentale tracks, zoals de overstuurde rocker Maine Vision dat na één minuut bruut afgekapte wordt. Heftig krakende instrumentale gitaarballad (Crowded) dompelt ons als afsluiter van het album vervolgens helemaal onder in troosteloosheid…eindelijk.

Bonny Doon heeft dus een bijzonder eigenzinnig debuutalbum gemaakt dat de luisteraar misleidt met zomerse rock, maar eigenlijk meer van doen heeft met donkere altcountry. Dat de band uit Detroit komt is vervolgens ook zeer opvallend, want deze muziek klinkt nergens naar stadsmuziek.  Het roept eerder beelden op van een klein dorpje en een boerenschuur als opnamestudio. Als de band één ding duidelijk maakt is het wel: vervreemding en eenzaamheid is overal, zelfs in een grote stad als Detroit.