Blind Faith had maar een kort bestaan maar hun enige, gelijknamige, album is wel een grootse klassieker. Het album is net opnieuw op vinyl verschenen in de vermaarde half-speed mastering en klinkt als nooit tevoren.

Het eigenlijke begin van Blind Faith waren jamsessies die Eric Clapton en Steve Winwood begin van 1969 samen hadden in Aston Tirrold, Berkshire, kort nadat Cream was geploft en Winwood Traffic had verlaten. Toen oud Cream drummer Ginger Baker van de jams hoorde sloot hij zich maar al te graag aan. Even later deed bassist Grech (Family) precies hetzelfde (midden in een Family tour door Amerika) en was Blind Faith een feit.

Hun eerste optreden in juni in het Londense Hyde Park was een legendarisch megafestijn met ruim 100.000 bezoekers maar de band was nadien niet echt tevreden. Ze vonden zichzelf nog niet echt klaar om op te treden. Ze hadden nog maar net de songs opgenomen voor hun debuutalbum. Een tour door Scandinavië langs kleine clubs bood vervolgens de kans de songs die ze hadden geschreven ook voor een live-set echt goed uit te werken.

Toen het album in juli uitkwam werd het gelijk gigantisch opgepakt. Zowel door pers als publiek. Volledig terecht! Wat een songs schreef vooral Winwood voor dit album zeg! Had To Cry Today (met een overweldigende Clapton riff ) en het weergaloos mooie Can’t Find My Way Home zijn twee absolute klassieke rockklassiekers. Blind Faiths verbluffende versie van Buddy Holly’s Well Allright (dat geweldige samenspel van Clapton en Winwood) sluit daar volledig op aan. Net als het mooi dragend startende Presense Of The Lord met Winwood in zingende bloedvorm dat halverwege met Clapton op de overdrive tot een ijzersterke climax duwt. En dat is nog maar de A- kant.

De B-kant van het album kent ‘natuurlijk’ het lang uitgesponnen door Baker geschreven Do What You Like, ook al zo’n grootse klassieker. Een als jam klinkende tegelijk erg lekkere, psychedelische voortschrijdende song die de tijdgeest uitstekend weergeeft en alle muzikanten, met Clapton al helemaal, de ruimte geeft hun grote klasse te laten horen. Erg mooi is ook Sea of Joy, geschreven door een wederom weergaloos gezongen Winwood, dat daaraan voorafgaat. Maar het is net zo goed Clapton die met fantastisch gitaarspel maar weer eens aangeeft hoe verschrikkelijk goed en invloedrijk hij in die dagen was.

De grote charme van het Blind Faith album is de ongepolijste productie van Jimmy Miller. In diverse recensies wel eens geweten aan de te korte tijd van opname klinkt de plaat juist erg los, ruw en impulsief. Iets waardoor de grote klasse van de muzikanten en de enorme drive die er in de band hing optimaal naar voren komt. Het album klinkt soms bijna als een eerste take waardoor de energie optimaal los komt.

Dat het allemaal veel te snel en te groot ging brak de band uiteindelijk verschrikkelijk op. Vooral Clapton had er snel tabak van nadat ze op tour door te weinig Blind Faith songs ook weer oude Cream en Traffic klassiekers moesten gaan spelen om de set te vullen. Zelfs ook in jam-achtige situaties terecht kwamen om de sets langer te maken. Iets waar hij na Cream helemaal klaar mee was. Begin 1969 gestart was de band er voor het verscheiden van het jaar alweer klaar mee en klapte uit elkaar. Hun debuut en dus enige album blijft het bewijs dat ze er ‘even’ waren. En een klassieker is en blijft het.

Het enige Blind Faith album werd in de Abbey Road studio’s onder half-speed mastered handen genomen door het team rond half-speed meester Miles Showell. Uitgevoerd in de originele zeer opvallende klaphoes met die blote vrouw met speelgoedvliegtuig in haar handen en als geen andere uitvoering klinkend zo goed. Sprankelend, energiek, rauw en kraakhelder.

Tracklisting Blind Faith (half-speed mastered vinyl):
Side A:

1. Had To Cry Today
2. Can’t Find My Way Home
3. Well Alright
4. Presence Of The Lord

Side B:

1. Sea Of Joy
2. Do What You Like