Oude rockers hebben de laatste tijd een sterke aandrang om voor de komst van magere Hein nog wat muzikale ideeën op de markt te gooien. Na Keith Richards, David Gilmour, Don Henley brengt nu ook ZZ Top gitarist en zanger Billy Gibbons een soloplaat uit. Het is zijn solodebuut en dat op vijfenzestig jarige leeftijd! Gibbons is het overigens wel gewend om zonder zijn vaste maatjes Frank Beard en Dusty Hill te spelen want hij trad op als gastmuzikant op albums van o.a. B.B. King, Les Paul, Queens of the Stone Age, Nickelback, Kid Rock, Johnny Winter en John Mayall.

Gibbons is vermaard om zijn gevarieerde gitaargeluid dat met name op het album Tejas (1976) tot volle bloei kwam en daarna verder is uitgebouwd. ZZ Top is een band die rock en blues combineert en in de jaren tachtig enorme successen boekte door popinvloeden in hun liedjes te verwerken. In het MTV tijdperk scoorden de heren goed met hun unieke looks, hun weigering om op een miljoenenbod van Gilette in te gaan en natuurlijk de lekkere wijven en gave auto’s in hun clips. De band is sinds 1969 in de originele samenstelling bij elkaar en heeft daarmee naar verluidt het record in handen.

In de 21e eeuw maakt ZZ Top vooral gruizige bluesrock voor een select publiek. Op zijn soloplaat grijpt Gibbons terug op zijn Cubaanse en Afrikaanse invloeden en komt met een lichtvoetige plaat die vaag herinnert aan het werk uit de jaren tachtig van ZZ Top. Het gitaarwerk klinkt zoals verwacht lekker en de simpele liedjes luisteren muzikaal makkelijk weg, maar het grote struikelblok zijn de vocalen. Gibbons bezit een schorre, enigszins hese stem die op hoge leeftijd steeds meer als schuurpapier klinkt.

Naast het fraaie, soms flink vervormde gitaargeluid speelt percussie een prominente rol op dit album. Van het springerige ritme in Got Love If You Want It tot en met het sluitstuk horen we exotische patronen die de muziek een voor rock ongewoon karakter geven. Bij tijd en wijle swingt het de pan uit zoals op Sal Y Pimiento. Hombre Sin Nombre had zo op een album van Santana gekund terwijl Quiero Mas Dinero en Baby Please Don’t Go met hiphop flirten. Fraai is de shuffle Q-Vo die free format speelt met het thema van de evergreen Green Onions. Onder de gastmuzikanten die meespelen en onder de noemer BFG’s op de hoes staan bevinden zich Mike Flanigan, Alex Garza, Gary Moon, Joe Hardy en Martin Guigui.

Perfectamundo voldoet aan de beschrijving ‘Latin flavored brand of hot Rock and Roll’ en is bijzonder gevarieerd en onderhoudend. Er zit nog volop leven in de oude Gibbons.