In dB’s te Utrecht stond ons op dinsdag 6 oktober een lekker broeierig avondje vol blues te wachten. Als hoofdprogramma zou de vreemde one-manband Bob Log III zijn overstuurde feestblues ten gehore brengen, maar eerst was het de beurt aan The Pig Nose Willy’s om uit de startblokken te schieten. Dat doet het duo dan ook. Hun combinatie van bluesharp, gitaar, kickdrum plus bekkens en (vervormde) zang klinkt lekker loom. Soms gaat het gas erop en gooien krijgt de muziek een garagepunk-tintje. Vocalist Joost valt tussen de nummers door vooral op met zijn uitstraling, waar hij zich haast voordoet als een ouderwetse tv-/radiopresentator, wijn drinkt en praat over het nieuwe boek van Peter Pontiac. Ondertussen wordt de versterker bewerkt met de bluesharp en verschillende effecten. De piepende feedback die hierdoor ontstaat, is zeer doordringend. Een lekker begin van de avond, maar de muzikale invulling van de band lijkt wat emotie te missen. Dit klinkt negatiever dan ik bedoel, want de heren stonden goed te spelen, maar voor mijn gevoel miste er iets.

Dan is het tijd voor de opkomst van Bob Log III. Via de achterdeur komt hij binnen, gehuld in een strak glitterpakje met ontblote borst, een grote helm en een gitaar. In zijn helm zit een oude telefoonreceiver die dient als een microfoon en op het podium staan ook nog kickdrum, een elektronische stomp box en de gitaarversterker. Misschien nog wel opvallender, achter op het podium staat een grote rubberboot. Bob is een oude bekende van dB’s; toch is zijn optreden een zeer bijzonder en eigenzinnig feestje. Dat feest gaat al van start als hij het publiek ballonnen laat opblazen. “You, how do you say that in Dutch, blow the balloons and I pop them with my feet in time of the beat”. Al gauw was het een chaos van fanatieke slide gitaar, onverstaanbare zang en … knallende ballonnen! Toch lijkt zijn anders zo snelle show een paar versnellingen lager te starten. Bob bespeelt het publiek met humor en veel positieve energie. “In Holland there’s a drink nobody else has. Jenever, that’s a drink your old grandma drinks right? Bring me Jenever”, schreeuwt hij naar het publiek.  Waar zijn gitaarspel en ritmesectie aanvankelijk vrij traag zijn, lijkt die jenever daadwerkelijk te helpen. Hij  gaat steeds strakker en sneller spelen, waarbij zijn zwaar overstuurde versterkergeluid de muziek een zeer rauw en doorleefd randje geeft.

Het publiek vindt het prachtig, maar een echt feestje is het nog niet, ondanks de ballonnen. Er wordt maar matig gedanst. Dan is er een traditioneel moment in de show aangebroken: Bob vraagt de dames uit het publiek om op zijn knieën te komen zitten, terwijl hij zijn benen heen en weer wipt op de maat van de muziek, tegelijkertijd gewoon doorspelend en zingend. De zaal vindt het geen goed idee, een vrijwilliger krijgt hij niet. Het is een ietwat triest gezicht als hij dit nummer in zijn eentje speelt. Uiteindelijk gaat toch het dak eraf. Zit er genoeg drank in de man, slaan zijn felle liedjes eindelijk aan? Een dansende massa ziet de rubberboot met daarin een doorspelende Bob over het publiek hobbelen, er zijn nog steeds ballonnen en de zaal veranderd inmiddels steeds meer in een chaotische bende. Als Bob tussendoor dan ook nog eens een straaljager-achtig gebrom uit zijn versterker tovert is het feestje compleet. Aan al het goeie komt een eind, dus ook aan dit blues feestje. Net op het moment dat de zaal eindelijk los ging, verdwijnt Bob Log III uit dezelfde deur vanuit waar hij binnenkwam.